Η Εκκλησία χάρη στις ενέργειες της
αγίας Ελένης, της μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τριακόσια χρόνια μ.Χ. βρήκε το ξύλο του Σταυρού, πάνω στο οποίο η
μοχθηρία του διαβόλου και ο φθόνος των ανθρώπων κάρφωσαν τον Ιησού.
Εκείνοι των οποίων
θίγονταν τα συμφέροντα και ο εγωισμός απ΄ τη διδασκαλία Του --κάτι που
επαναλαμβάνεται σε κάθε εποχή -- είχαν πιστέψει ότι θα ξέμπλεκαν έτσι μια και
καλή απ΄ την ενοχλητική παρουσία Του. Δεν τα κατάφεραν. Ακολούθησε η Ανάστασή
Του.
Του είχαν προσάψει:
- Την κατηγορία του επαναστάτη κατά της Ρωμαϊκής εξουσίας.
- Του καταλυτή του Μωσαϊκού Νόμου.
- Του αμαρτωλού, γιατί συναναστρεφόταν καταδεκτικά ανθρώπους
περιθωριοποιημένους, για να τους απελευθερώσει από την αμαρτία.
- Του Βεελζεβούλ, του δαιμονισμένου, γιατί τα θαύματά Του και
ο λόγος Του ανέτρεπαν τη φαρισα'ι'κή νοοτροπία τους.
Δεν άντεχαν την καλοσύνη Του.
Το βάθος και το εύρος της αγάπης Του. Στον σταυρό Του συναντήθηκαν η
τέλεια υπακοή στο θέλημα του Ουράνιου Πατέρα και η τέλεια αγάπη προς τον
άνθρωπο. Ο σταυρικός Του θάνατος ήταν εξευτελιστικός και μαρτυρικός.
Μπορούσε να τον αποφύγει, αν το ήθελε. Το γιατί τον επέλεξε ανήκει στις
ανεξιχνίαστες βουλές Του. Για όσους Τον ακολουθούν, αλλά και για όλους
τους ανθρώπους, ο Σταυρός από τότε έγινε σύμβολο θυσίας, πόνου και μαρτυρίου,
αλλά και λύτρωσης και χαράς, μοναδικός δρόμος για την ηθική ανάσταση του
ανθρώπου.
Μας μιλάνε γι΄
αυτά εξαιρετικές φυσιογνωμίες, που αγωνίστηκαν τίμια, καρποφόρα και μέχρι το
τέλος της ζωής τους κάτω απ΄τη σκιά του σταυρού του Κυρίου και το μήνυμα που
μας άφησε η αγία ζωή τους ήταν το ίδιο μ΄ αυτό του ποιητή:
'Ω συ διαβάτα κουρασμένε της ζωής
μη λησμονείς πως η ζωή είναι σταυρός.
Μα και δυνατός σου δίπλα στηριγμός
θε΄ να΄ ναι πάντοτε Εκείνου ο Σταυρός''.
