Όταν
κάνουμε λόγο για τον σταυρό του Κυρίου, δεν εννοούμε μόνο το τιμιότατο για την
χριστιανοσύνη αυτό σύμβολο, αλλά κυρίως τον σταυρωθέντα Χριστό. Τον αμνό του
πατρός, που σφαγιάσθηκε στο ξύλο της οδύνης και της ατιμίας. Το πάντιμο αίμα
που χύθηκε σταγόνα σταγόνα, για να αποπλύνει τον βόρβορο της ανθρώπινης
αμαρτωλότητας. και έχει δίκιο ο θεόπνευστος Απόστολος, γεμάτος βαθιά χαρά και
ευγνωμοσύνη, να διαλαλεί σε όλους: «Το αίμα του Χριστού, ος διά Πνεύματος
αιωνίου εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τω Θεώ, καθαριεί την συνείδησιν ημών από
νεκρών έργων εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι» ( Εβρ θ, 14)
Ο Σταυρός του Χριστού συνοψίζει
ολόκληρη την ιστορία της λυτρώσεως του ανθρώπου και είναι μια συνεχής υπόμνηση
της αγάπης του Θεού προς το πλάσμα Του. Πάνω στο Σταυρό έχυσε το αίμα του ο
Μεγάλος Απεσταλμένος, για να συμφιλιώσει τον αποστάτη άνθρωπο με το Δημιουργό
του. Από τότε έγινε τούτος ο αιματωμένος Σταυρός το κλειδί που ανοίγει την
πόρτα της θεϊκής συγνώμης για όσους θέλουν να την περάσουν. Όσο μεγάλα και αν
είναι τα λάθη, τα παραπτώματα, οι αμαρτίες μας, η αγάπη του Θεού τα ξεπερνά.
Όπως τη μεγάλη στιγμή του Πάθους Του ο Χριστός συγχώρεσε τους σταυρωτές Του,
έτσι στο πέρασμα των αιώνων συγχωρεί όσους Τον πληγώνουν και Τον σταυρώνουν με
τα έργα τους, όσους Τον αρνούνται, όσους Τον προδίδουν, όσους Τον πολεμούν.
«Οικτήρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος» λέει ο ψαλμωδός.
Αρκεί να μετανοήσει κανείς, με εξομολόγηση για το κακό που έκανε και να
επαναλάβει με ταπείνωση το «ήμαρτον «του Ασώτου, το «ιλάσθητι μοι» του Τελώνου,
το «μνήσθητί μου» του Ληστή, για να ανοίξει ο Θεός την πατρική αγκαλιά Του και
να τον δεχθεί. Δεν είναι θρόνος καταδίκης και τιμωρίας ο Σταυρός του Κυρίου.
Είναι θρόνος χάριτος και συγνώμης. Πόσο μοιάζουν αλήθεια οι οριζόντιες πλευρές
του Σταυρού, πάνω στις οποίες καρφώθηκαν τα χέρια Εκείνου που σκόρπισε την
αγάπη, με ανοιχτούς βραχίονες που απλώνονται σαν να θέλουν να αγκαλιάσουν
ολόκληρο τον κόσμο με τις ασχήμιες του και τις ομορφιές του. Ατενίζοντας το
Σταυρό, αδελφέ μου πληγωμένε και απελπισμένε, πάρε κουράγιο. Σκέψου πως ο Θεός
σ’ αγάπησε τόσο πολύ, που έχυσε το αίμα Του για σένα. Μη διστάσεις λοιπόν να
πάρεις τη συγνώμη που σού προσφέρει. Όποιος κι’ αν είσαι, ο Θεός είναι κοντά
σου. Περιμένει να του απλώσεις το χέρι σου, να του προσφέρεις την καρδιά σου.
«Ο Θεός βρίσκεται πιο κοντά στον αμαρτωλό παρά στον άγιο, γιατί όσο μια ψυχή
απομακρύνεται από κοντά Του, τόσο πιο κοντά της βρίσκεται Εκείνος», έλεγε ένας
χριστιανός στοχαστής.
Όμως από το Σταυρό του Χριστού δεν
αντλεί ο πληγωμένος αγωνιστής της ζωής μόνο τη συγνώμη. Παίρνει ακόμα τη δύναμη
που του χρειάζεται για να νικήσει τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες του βίου. Το
σύμβολο της θεϊκής αγάπης μας θυμίζει πως από τότε που ο Χριστός ανέβηκε το
Γολγοθά Του, έγινε παντοτινός σύντροφός μας στον ανήφορο του δικού μας Γολγοθά.
Ο Χριστός δεν μας αποκοιμίζει με αυταπάτες. Δε μας παρουσιάζει σαν όμορφο
περίπατο την πορεία μας στον κόσμο. Μας την παρουσιάζει σαν ανήφορο μεγάλο,
ατελείωτο, που πρέπει κανείς να βαδίσει για να φτάσει στην αληθινή ζωή. Ο πόνος
και η αμαρτία δε θα λείψουν ποτέ από τη ζωή μας. Θα είναι οι αιώνιοι αντίπαλοί
μας, όσο θα υπάρχουμε στη γη. Δεν φοβούνται όμως και δεν πανικοβάλλονται όσοι
αγωνίζονται κάτω από την παρήγορη σκιά του Σταυρού. Ο Σταυρός θυμίζει
ακατάπαυστα σε όσους αγωνίζονται ενάντια στον πόνο και την αμαρτία την
πανηγυρική διακήρυξη του Νικητή: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, ενώ
νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. Ιστ’ 33). και τους δίνει δύναμη να παλεύουν και να
νικούν.
