Διότι, καθώς
αναφέρει χαρακτηριστικώς ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, δια της επαφής μετά του
Τιμίου Σώματος του Κυρίου αγιάζεται και το ξύλον του σταυρού. Δι’ αυτόν τον
λόγον, η τιμή και η προσκύνησις ανήκει και εις αυτό. «Όχι μόνον ο λόγος περί
σταυρού και το μυστήριον», λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «αλλά και το
σχήμα είναι θείον και προσκυνητόν, διότι είναι σφραγίς σεβάσμιος αγιαστική και
τελειωτική όλων των θαυμάσιων και ανέκφραστων αγαθών, τα οποία προέρχονται από
τον Θεόν».
Τούτο είναι
ανάγκη να υπογραμμίσωμεν, διότι, καθώς αναφέρει ο Απόστολος, υπάρχουν και οι
«εχθροί του σταυρού» (Φιλιππισίους 3,18). Αυτοί οι «εχθροί του σταυρού»
υπάρχουν και εις τα ιδικάς μας ημέρας. Δι5 αυτό πρέπει να καταστή φανερόν,
διατί ο σταυρός του Κυρίου δεν αποτελεί αισχύνην, (Παράβαλλε Δευτερ. 21,23),
αλλά, αντιθέτως, «καύχημα» (Γαλ. 6,14). Και τούτο, καθώς ελέχθη, δεν αναφέρεται
μόνον εις το γεγονός, αλλά και εις το τίμιον ξύλον.
Ο σταυρός
είναι εικών του εσταυρωμένου Χριστού και αντλεί την δύναμιν και την χάριν Του,
από τα πάθη του Χριστού.
Αυτός είναι ο
λόγος δια τον οποίον η σφράγισις δια του σταυρού αποτελεί το εξωτερικόν σημείον
όλων ανεξαιρέτως των ιερών μυστηρίων της Εκκλησίας, δια των οποίων
πραγματοποιείται η σωτηρία του ανθρώπου.
Βεβαίως δεν
πρόκειται εδώ δια μαγικόν όργανον, αλλά δια την ζωοποιόν δύναμιν των θείων
ενεργειών. Αυτήν την δύναμιν δεν την μεταδίδει το σημείον του σταυρού «καθ’
εαυτό», αλλά η σχέσις του σημείου αυτού με το πρόσωπον του Χριστού.
Τούτο
συνέβαινε, άλλωστε, και με τον χάλκινον όφιν. Εκείνος όστις εστρέφετο προς τον
χάλκινον όφιν «εσώζετο όχι εξ αιτίας του συμβόλου, αλλά από Σε (τον Θεόν), ο
οποίος είσαι ο σωτήρ όλων. Και με αυτό έπεισες τους εχθρούς μας, ότι είσαι
εκείνος ο οποίος σώζεις από κάθε κακόν», αναφέρει χαρακτηριστικώς η Παλαιά
Διαθήκη (Σοφ. Σολ. 16,7-8).
Οι Ισραηλίται
δεν κατενόησαν την αλήθειαν αυτήν και ηθέλησαν να αποδώσουν εις τον χάλκινον
όφιν λατρείαν, η οποία ανήκει μόνον στον Θεό. Δι’ αυτόν τον λόγον, ο Εζεκίας,
ως βασιλεύς ευσεβής και αφοσιωμένος στον μόνον αληθινό Θεό, δεν εδίστασεν
αργότερον να συντρίψει μαζί με τα άλλα είδωλα και αυτόν τον χάλκινον όφιν, ο
οποίος στη συνείδηση του Αποστάτου λαού, είχε χάσει την σχέση του με τον αληθινόν
Θεόν και είχε πάρει την θέση Εκείνου (Ο' Βασιλ. 18,4).
