Πρώτη φράση: «Πάτερ, άφες αυτοίς˙ ου
γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λούκ. 23,34). Με αυτά τα λόγια ο Χριστός έδειξε το
έλεός του απέναντι στους εκτελεστές Του,των οποίων η µοχθηρία δεν υποχώρησε
ούτε όταν υπέφερε στον σταυρό. Το δεύτερο είναι ότι βροντοφώναξε από την κορυφή
του βράχου του Γολγοθά µια αποδεδειγµένη αλλά ποτέ καλά συνειδητοποιηµένη
αλήθεια, δηλαδή ότι αυτοί που πράττουν το κακό ποτέ δεν ξέρουν τι κάνουν.
Σκοτώνοντας τον Δίκαιο στην πραγµατικότητα σκοτώνουν τον εαυτό τους και
ταυτόχρονα δοξάζουν τον Δίκαιο. Καταπατώντας τον νοµο του Θεού δεν βλέπουν τη
µυλόπετρα, η οποία αόρατα κατεβαίνει προς αυτούς για να τους συνθλίψει.
Εµπαίζοντας τον Θεό δεν βλέπουν τα πρόσωπά τους να µεταµορφώνονται σε θηριώδη
ρύγχη. Διαποτισµένοι από το κακό ποτέ δεν ξέρουν τι κάνουν.
Δεύτερη φράση: «Αµην λέγω σοι, σηµερον
µετ’ εµου έση εν τω παραδείσω» (Λουκ. 23,43). Αυτός ο λόγος απευθύνεται στον
µετανιωµένο ληστή στον σταυρό. Πολύ παρήγορος λόγος για τους αµαρτωλούς, οι
οποίοι τουλάχιστον την τελευταία στιγµη µετανοούν. Το έλεος του Θεού είναι
απερίγραπτα µεγάλο. Ο Κύριος εκπληρώνει την αποστολή Του ακόµα και στον σταυρό.
Έως την τελευταία του πνοή ο Κύριος σώζει εκείνους που δείχνουν και την
παραµικρή επιθυµια να σωθούν.
Τρίτη φράση: «Γύναι, ίδε ο υιός σου»
(Ιωαν. 19,26). Έτσι είπε ο Κύριος στην Αγία Μητέρα Του που στεκόταν κάτω από
τον σταυρό µε την ψυχή σταυρωµένη. Καί στον απόστολο Ιωάννη λέγει: «Ιδού η
µήτηρ σου» (Ιωαν. 19,27). Αυτός ο λόγος δείχνει τη φροντίδα, που ο καθένας
χρωστά στους γονείς του. Γιά δες, Εκείνος που έδωσε εντολή στους ανθρώπους:
«Τιµα τον πατέρα σου και την µητέρα σου» (Εξ. 20,12) εκπληρώνει την εντολή Του
την ύστατη στιγµή.
Τέταρτη φράση: «Θεέ µου, Θεέ µου, ινατί
µε εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46). Αυτές οι λέξεις δείχνουν, τόσο την αδύναµη
ανθρώπινη φύση, όσο και την προορατικότητα του Κυρίου. Ο άνθρωπος πάσχει, αλλά
κάτω από τον ανθρώπινο πόνο υπάρχει ένα µυστήριο. Δες, µόνον αυτές οι λέξεις
µπορούσαν να διαλύσουν την αίρεση, η οποία αργότερα τράνταζε την εκκλησία και η
οποία λανθασµένα κήρυττε ότι η Θεία φύση υπέφερε στον σταυρό. Οµως, εν τω
µεταξύ, ο αιώνιος Υιος του Θεού γι’ αυτό και ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος, για να
είναι ως άνθρωπος στο σωµα και την ψυχή, για να µπορέσει όταν έλθει η στιγµη να
πάσχει για τους ανθρώπους και να πεθάνει για τους ανθρώπους. Γιατί αν η Θεία
φύση του Χριστού έπασχε στον σταυρό, θα σηµαινε ότι η Θεία φύση του Χριστού θα
πέθαινε. Καί αυτό ούτε καν επιτρέπεται να διανοηθούµε. Εντρυφήστε όσο πιο πολύ
µπορείτε σ’ αυτές τις µεγάλες και φοβερές λέξεις: «Θεέ µου, Θεέ µου, ινατί µε
εγκατέλιπες;».
Πέµπτη φράση: «Διψώ» (Ιωαν 19,28). Το
αιµα Του έρρεε. Γι’ αυτό και διψούσε. Ο ήλιος ήταν κατά τη δύση του, ήδη Τού
χτυπούσε το πρόσωπο και µαζί µε τα άλλα βασανιστήρια καιγόταν πολύ. Φυσικό ήταν
να διψά. Αλλά, Κύριε, διψούσες όντως για νερό ή για αγάπη; Μήπως διψούσες ως
άνθρωπος ή ως Θεός, ή και το ένα και το άλλο; Ιδού ο Ρωµαίος λεγεωνάριος Σού
πρόσφερε ένα σπόγγο βρεγµένο στο ξύδι. Μιά σταγόνα ελέους, την οποία δεν
αισθάνθηκες από τους ανθρώπους για τρεις ολόκληρες ώρες κρεµασµένος στον
σταυρό! Αυτός ο Ρωµαίος στρατιώτης απαλύνει κάπως την αµαρτία του Πιλάτου -την
αµαρτία της Ρωµαικής αυτοκρατορίας- απέναντί Σου, έστω και µε ξύδι. Γι’ αυτό θα
αφανίσεις τη Ρωµαική αυτοκρατορία, αλλά στη θέση της θα οικοδοµήσεις νέα.
Έκτη φράση: «Πάτερ, εις χείρας σου
παρατίθεµαι το πνεύµα µου» (Λουκ. 23,46). Πού σηµαίνει ότι ο Υιός παραδίδει το
πνεύµα Του στα χέρια του Πατρός Του. Γιά να γίνει γνωστό, ότι από τον Πατέρα
ήρθε και όχι αυτεξουσίως, όπως Τον κατηγορούσαν οι Εβραίοι. Αλλά ακόµα οι
λέξεις αυτές ελέχθησαν για να τις ακούσουν οι βουδιστές, οι πυθαγόρειοι, οι
αποκρυφιστές, και όλοι εκείνοι οι φιλόσοφοι, οι οποίοι φλυαρούσαν περί
µετοίκισης της ψυχής των νεκρών ανθρώπων σε άλλους ανθρώπους, ή ζώα, ή φυτά, ή
αστέρια, ή µεταλλικά στοιχεία. Πετάξετε όλες αυτές τις φαντασίες και δείτε που
κατευθύνεται το πνεύµα του νεκρού Δικαίου: «Πάτερ, εις χείράς σου παρατίθεµαι
το πνεύµα µου»!
Έβδοµη φράση: «Τετέλεσται»
(Ιωαν.19,30). Αυτό δεν σηµαίνει ότι τελειώνει η ζωή. Όχι! Αλλά ότι τελειώνει η
αποστολή η επικεντρωµένη στη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Τελείωσε, και
επισφραγίσθηκε µε το αιµα και τον επίγειο θάνατο, το θείο έργο του µοναδικού
αληθινού Μεσσία των ανθρώπων. Τελείωσαν τα βασανιστήρια, αλλά η ζωή µόλις
αρχίζει. Τελείωσε η τραγωδία αλλά όχι και το δραµα. Στη σειρά έπεται, το
µεγαλειώδες αξίωµα: νίκη πάνω στον θάνατο, ανάσταση, δόξα.
