Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει στον κόσμο; Γιατί επιτρέπει την αδικία και την κακία;

Το καταφύγιο τών απίστων, είναι ένα επιχείρημα που διαρκώς ακούμε από αυτούς, σε κάθε μεγάλη καταστροφή όπου πεθαίνουν αθώοι άνθρωποι, κυρίως παιδιά: 

"Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει αν υπάρχει; Γιατί αφήνει τόσα παιδιά να πεθαίνουν αβοήθητα καθημερινά;" 

Και σε αυτό το επιχείρημα, νομίζουν ότι βρήκαν το τέλειο άλλοθι τής άλογης απιστίας τους.

Κακή προαίρεση

Οι άθεοι που κάνουν αυτά τα ερωτήματα, δεν είναι άπιστοι εξ' αιτίας τών ερωτημάτων αυτών. Η απιστία είναι ΕΠΙΛΟΓΗ τής κακής τους προαίρεσης. Τα ερωτήματα αυτά τα χρησιμοποιούν μόνο ως ΑΛΛΟΘΙ, για να δικαιολογήσουν την κακή και παράλογη αυτή επιλογή που έκαναν, να θεωρήσουν τον Θεό ανύπαρκτο!

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, να κατηγορεί κάποιος έναν θεό που πιστεύει ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ; Γιατί αν είχαν καλή προαίρεση, θα έβρισκαν τις απαντήσεις, καθώς απαντήσεις ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να τις αναζητήσουν. 

Οι ερωτήσεις τους για τη "μη επέμβαση τού Θεού", δεν διατυπώνονται ως πραγματικό παράπονο ή έστω απορία, αλλά ως ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ για να καλύψουν την απιστία τους! 

Χωρίς να ενδιαφέρονται πραγματικά για τις απαντήσεις, αποφάνθηκαν τελεσίδικα ότι ο Θεός δεν υπάρχει, και ως απόδειξη αυτού, παρουσιάζουν τη μη επέμβασή Του στον κόσμο. 

Και όταν ακόμα ακούσουν την απάντηση, ΘΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΘΟΥΝ ως απλή δικαιολογία, γιατί δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά. Θα προτιμήσουν οτιδήποτε αρνητικό και συκοφαντικό εναντίον τού Θεού, παρά την απλή και καθαρή αλήθεια που θα ακούσουν.

Τα πρώτα ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε στους ανθρώπους αυτούς που παραπονιούνται ότι ο Θεός "δεν επεμβαίνει για να σώσει τον κόσμο", είναι:

"Γνωρίζεις τι σημαίνει αυτή η επέμβαση για τον καθένα από εμάς; Εσύ ο ίδιος θέλεις αυτή την επέμβαση; Και τι έκανες ΕΣΥ για να επέμβει ο Θεός στον κόσμο;"

"Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει στον κόσμο και σκοτώνονται αθώοι και παιδιά;"

Η ευρύτητα τής δυστυχίας

Γιατί όμως κατηγορείται ο Θεός; Μήπως ο Θεός ψήφισε τον Μπους να ρίχνει τις βόμβες στη Βαγδάτη; Μήπως ο Θεός είπε στους τρομοκράτες να σκοτώνουν αμάχους; Ποιοι τα κάνουν όλα αυτά; Ο Θεός; Ή εμείς οι ίδιοι; Φταίει λοιπόν ο Θεός για τα δικά μας τα καμώματα; Ή είμαστε μωρά και δεν ξέρουμε να ζήσουμε στον πλανήτη, παρά μόνο με μια "νταντά" που θα μας βαράει το χέρι κάθε φορά που θα το απλώνουμε για αμαρτία βλάπτοντας τον συνάνθρωπό μας;

Δεν είναι μόνο μία η συμφορά στον κόσμο. Ούτε σε μία περιοχή. Ούτε σε μια μικρή περίοδο. Ούτε μόνο παιδιά πεθαίνουν. Η δυστυχία στον κόσμο είναι ευρύτατη. Και ξεκινάει από τις απαρχές τής ιστορίας. 

Όταν λοιπόν κάποιος ρωτάει: "γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει για τα παιδιά αυτά;" θέτει ένα άτοπο ερώτημα. Γιατί αν ο Θεός επέμβει για "αυτά" τα παιδιά που εννοεί ο άθεος, γιατί να μην επέμβει και για τα άλλα που σκοτώθηκαν ή σκοτώνονται ή θα σκοτωθούν ΠΑΝΤΟΥ στον κόσμο; Και όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά ΓΙΑ ΚΑΘΕ δυστυχία, για κάθε θάνατο, (βίαιο ή "φυσικό"), για κάθε ασθένεια, για κάθε ψυχολογικό βασανισμό... Με δυο λόγια, για να έχει νόημα η επέμβαση τού Θεού, δεν πρέπει να είναι ΜΟΝΟ σε μια περίσταση, ή μόνο για τα παιδιά μιας περιοχής, αλλά ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Παύση κάθε κακίας και κάθε αδικίας, και τερματισμό τού πόνου και τής θλίψης, ακόμα και αυτού τού θανάτου!

Στην ουσία δηλαδή, αν θελήσουμε να έχει νόημα η ερώτηση, πρέπει να διατυπωθεί ως εξής: "Γιατί ο Θεός δεν βάζει ένα τέρμα στην ανθρώπινη ιστορία, για να φέρει αιώνια ευτυχία και ζωή;"

Οι λόγοι επεμβάσεων τού Θεού

Ο ίδιος ο Θεός, απεκάλυψε στους Χριστιανούς ότι έκανε δύο ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ επεμβάσεις στην ανθρώπινη ιστορία, για να σώσει τον κόσμο. Η πρώτη ήταν πριν από 7.500 χρόνια, όταν επέλεξε τον Αδάμ να γίνει ο πνευματικός πατέρας τής ανθρωπότητας καλώντας τον σε ύπαρξη, και να ξεκινήσει μια ατελεύτητη περίοδο ειρήνης και ευτυχίας. Όμως ο Αδάμ, προτίμησε ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Όσο κι αν ήθελε ο Θεός, ο ίδιος ο άνθρωπος τον αρνήθηκε και προτίμησε "τον δικό του τρόπο ζωής". Και ο Θεός του επέτρεψε ΝΑ ΖΕΙ ΟΠΩΣ ΕΠΕΛΕΞΕ, μακριά από Αυτόν. Μόνο που έτσι υπάρχει δυστυχία!

«Δεν τον άφησε όμως ήσυχο να ζήσει τη ζωή που επέλεξε ο Θεός τον άνθρωπο. Πάντα ήταν στα "πόδια" του, του έστελνε λοιμούς, κατακλυσμούς, τιμωρίες...»  είπε ένας αθεϊστής που ρωτούσε για την "μη επέμβαση τού Θεού". 

Και εδώ φάνηκε η αντιφατικότητά του. Από τη μία παραπονιόταν γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει, και από την άλλη παραπονιόταν ότι δήθεν ο Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο ήσυχο! Για τις ευλογίες που ο Θεός ετοιμάζει ήταν για τον άθεο αυτόν ανύπαρκτος. Αλλά για τους κατακλυσμούς και τις καταστροφές που Ο ΑΘΕΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΩΝΕ ΑΔΙΚΩΣ, ο Θεός υπήρχε, και ήταν άδικος!

Ο Αδάμ συνέχισε να ζει χωρίς ενόχληση. Και κάποτε μετανόησε, και αναζήτησε πάλι τον Θεό. Αλλά πλέον θα περίμενε τον Χριστό για να ολοκληρωθεί το έργο αυτό. Ομοίως ζούσαν χωρίς ενόχληση όλοι οι άνθρωποι που διάλεξαν τον δρόμο της απομάκρυνσης από τον Θεό, στο βαθμό που η πορεία τους δεν κατέστρεφε τη φύση.

Ο κατακλυσμός δεν ήταν παγκόσμιος, και δεν είχε ως στόχο τους απίστους ανθρώπους. Ως στόχο είχε τους ανθρώπους της γενιάς του Αδάμ, που είχαν κάνει διαθήκη με τον Θεό να αγωνιστούν να φέρουν στη γη τον Χριστό.  Αυτοί χτυπήθηκαν από τον Κατακλυσμό. Και ο κατακλυσμός έλαβε χώρα (όπως και κάθε καταστροφή), επειδή Ο ΘΕΟΣ ΑΠΕΣΥΡΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ προς αυτούς που τον εγκατέλειψαν. Αλλά και πάλι ο Θεός τους είχε ειδοποιήσει ότι θα έρθει κατακλυσμός. Η κτίση τιμωρεί τους ασεβείς, και όχι ο Θεός. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Αλλά ο Θεός πάντα προειδοποιεί. Και δεν φταίει για όσους δεν δίνουν σημασία στις προειδοποιήσεις Του.

Ο Θεός επειδή σέβεται την ελευθερία μας, αφήνει τον κόσμο χωρίς να επεμβαίνει. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν τόσα δεινά. Επειδή ΕΜΕΙΣ δεν Τον θέλουμε στα πόδια μας. 

Και αντί να τον καλέσουμε τον πολεμάμε. Και γινόμαστε παγανιστές και αθεϊστές, και εχθροί Του. Εμείς τον εχθρευόμαστε. Όχι Εκείνος εμάς. Και ήρθε και πέθανε για εμάς, και πάλι δεν τον δεχόμαστε. Αλλά σε όσους τον δέχονται και προσαρμόζουν τη ζωή τους με τη συνταγή Του, γίνεται βοηθός, οδηγός και Πατέρας. Και τους οδηγεί στη θέωση και στην αφθαρσία. Και νικούν το θάνατο. Ώσπου ΟΛΟΙ μια μέρα θα τον ζητήσουν, και ο Χριστός θα έρθει. Γιατί αν δεν τον καλέσουμε δεν έρχεται, σεβόμενος την ελευθερία μας.

Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη επέμβαση τού Θεού στον κόσμο. Η έλευση τού Χριστού. Μια έλευση που προετοιμαζόταν από την αποτυχία τού Αδάμ ακόμα! Γιατί ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον κόσμο Του, έστω κι αν ο κόσμος εγκατέλειψε Αυτόν. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο για ένα σκοπό: Για να ζει μια ζωή ευτυχίας και αγάπης μαζί Του. Και μόνο η βούληση τού ιδίου τού ανθρώπου είναι αυτή που εμποδίζει τον Θεό να επέμβει.

"Μα τότε, γιατί ο Θεός δεν άφησε τον ανυπάκουο άνθρωπο στην καταδικασμένη μοίρα του; Γιατί μπλέκεται στα πόδια του ανθρώπου ζητώντας να τον πιστεύει;" μας ρώτησε ο άθεος εκείνος, και με το εκπληκτικό αυτό ερώτημα, έδειξε ξανά την ίδια αντίφαση, καθώς πριν παραπονιόταν γιατί ο Θεός εγκατέλειψε τον άνθρωπο! Τώρα παραπονιόταν πλέον γιατί συνέχισε να ασχολείται μαζί μας! Και στις εκφράσεις του ήταν σαφές ότι το πρόβλημά του ήταν η ύπαρξη τού Θεού, και όχι "η μη επέμβαση".

Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «Είδε όσα εποίησε και ήταν καλά λίαν» γράφει η Αγία Γραφή. Τα πάντα ήταν όπως έπρεπε. Ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος, πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, και ΜΠΟΡΟΥΣΕ να σωθεί και να διορθωθεί, ακόμα και στην περίπτωση πτώσης. Ο Αδάμ είναι πλέον με τον Θεό, μετανοημένος και αναστημένος με το Άγιο Πνεύμα, όταν ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη, και πήρε τους νεκρούς μαζί Του. Γιατί το σχέδιο τού Θεού για σωτηρία ποτέ δε σταμάτησε. Βρίσκεται εν προόδω, και προχωράει, για να σταματήσει κάθε δυστυχία στον κόσμο.

Ο κόσμος είναι ΤΟΥ ΘΕΟΥ, και όχι του ανθρώπου. Και στον κόσμο αυτό, δεν υπάρχουν μόνο οι καημένοι, αυτοί που τον μισούν. Υπάρχουν και οι δίκαιοι, που τον αποζητούν καθημερινά, και που του ζητούν να σώσει και τους αγαπημένους τους συνανθρώπους, όπως και αυτούς. Και ο Ίδιος φυσικά αυτό ζητάει. Και τους δίνει ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ όλα όσα χρειάζονται για να τον πιστέψουν, χωρίς ποτέ να εκβιάζει την πίστη τους. Δεν βγαίνει ποτέ στον ουρανό να τους πει να τον πιστέψουν. Αυτό θα εκβίαζε την ελευθερία τους. Αλλά μόνο σε αυτούς που τον αγαπούν εμφανίζεται και γίνεται φίλος τους. Τους άλλους τους αφήνει πάντα διέξοδο, να απορρίψουν την ύπαρξή Του, αν αυτό είναι που θέλει η κακή τους προαίρεση. Μόνο «όποιος θέλει πίσω μου να έρθει» λέει ο Χριστός. Δεν εκβιάζει κανέναν. Αλλά από την άλλη, δεν θα αφήσει κανέναν χωρίς τη δυνατότητα να φανερώσει την προαίρεσή του, αν είναι καλή ή κακή.

Στο κάτω – κάτω, ο κόσμος για τους πιστούς έγινε, και όχι για τους απίστους. Και ο κόσμος έχει έναν προορισμό: Την τελείωση, και την αφθαρσία. Ο προορισμός θα επιτευχθεί αργά ή γρήγορα. Και όλα θα ολοκληρωθούν είτε το θέλουν, είτε δεν το θέλουν οι ασεβείς. Και θα είναι και αυτοί εκεί, ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ. Μόνο που τότε ο κόσμος θα είναι διαφορετικός. Και δεν θα μπορούν πια να κακοποιήσουν. Αυτή θα είναι η κόλασή τους, και «ο τριγμός των οδόντων» από το διψαλέο μίσος τους για τον ευεργέτη τους, και για την ανεκπλήρωτη επιθυμία τους για αδικία.

Ο Θεός δεν έχει καμία ανάγκη. Εμείς οι πιστοί τον έχουμε ανάγκη, και τον καλούμε. Και όταν επεμβαίνει στην κτίση μας, το κάνει ως απάντηση στις προσευχές της Εκκλησίας. Ημών των πιστών.

Η αφάνεια τών υποσχέσεων

Ο πιστός, αυτός που φαινομενικά παθαίνει ό,τι και ο άπιστος, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ. Μόνο το σώμα θα πεθάνει. Η ψυχή θα παραμείνει ζωντανή, ενωμένη με το Άγιο Πνεύμα, εφόσον από αυτή τη ζωή φρόντισε να επιτύχει την ένωση αυτή, την οποία απέτυχε να συντηρήσει αρχικά ο Αδάμ.

«4 και εξαλείψει απ’ αυτών ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος ουκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος ουκ έσται έτι· ότι τα πρώτα απήλθον. 5 Και είπεν ο καθήμενος επί τω θρόνω· ιδού καινά ποιώ πάντα». (Αποκάλυψις 21/κα΄ 3-5). Τότε ολοκληρώνεται η δημιουργία. Από «καλή λίαν» γίνεται: «τέλεια».

«Όλα αυτά γίνονται για μια άλλη ζωή που δεν μπορεί να μας αποδείξει ουδείς ότι υπάρχει, παρά μόνο από τις αφηγήσεις ανθρώπων που ανήκουν σε αυτή τη συνομωσία» επιμένει να δηλώνει ο άθεος τής συζήτησής μας.

Άρα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να την αποδείξει, εφόσον υπάρχουν μάρτυρες όλων αυτών. Σημαίνει ότι οι κακοπροαίρετοι επιμένουν να τη βλέπουν ως «συνωμοσία», αυθαίρετα, παρά τις μαρτυρίες. Αυτό λοιπόν συμβαίνει επειδή ο Θεός τους αφήνει στην πλάνη τους μια και θέλουν να ζουν «χωρίς να μπλέκεται στα πόδια τους». Αλλά θα τον δουν και αυτοί. Όμως ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ. Μόνο τότε θα καταλάβουν το λάθος τους. Όμως τότε θα έχουν ήδη φανερώσει την κακή προαίρεση των καρδιών τους. Και θα έχουν ζήσει με τρόπο που διαιώνιζε την αδικία στον κόσμο, χωρίς ποτέ να ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό, και μη δίνοντάς του την ευκαιρία να βάλει ένα τέλος στη δυστυχία της γης. Γιατί τους σεβόταν. Όμως με τους δικούς του ανθρώπους, είναι ΠΑΝΤΟΤΕ, και τον βλέπουν, και τον γνωρίζουν και τον αγαπούν. 

Ο ίδιος είπε:

19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, 20 διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν· και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. (Ματθαίος 28/κη΄).

Ο Χριστός νίκησε για τους δικούς Του. Και μετά από μια σύντομη ζωή στη γη γεύονται τον Παράδεισο κοντά Του. Οι άλλοι που δεν τον θέλουν, βράζουν στο ζουμί τους, και στη ζωή αυτή και στη μέλλουσα. Δική τους η επιλογή. Εκείνος σέβεται την επιθυμία τους, και δεν μπλέκεται στα πόδια τους αφού δεν τον θέλουν. Και είναι ΑΥΤΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για την παράταση της αδικίας και τους πολέμους, και τη συνεχιζόμενη εξουσία του Σατανά. Όχι Αυτός, τον οποίο δεν θέλουν να ανακατεύεται στις δουλειές τους. Επειδή αυτοί ονειρεύονται «μια κοινωνια χωρις θεους» κατά τα λόγια τών αθέων.
Πράγματι. Δεν άλλαξε τίποτα για όσους δεν τον θέλουν. Γιατί είναι αμέτοχοι και στη σωτηρία που Αυτός έφερε. Και αυτοί βιώνουν τη θλίψη μόνο. Ποτέ όμως δεν βιώνουν τις ευεργετικές συνέπειες της συνταγής που Αυτός μας έδωσε. Γιατί ούτε την τηρούν, ούτε καν θέλουν να τη γνωρίσουν.

Πολλοί εφάρμοσαν τη συνταγή αυτή. Οι αιώνες είναι γεμάτοι με αγίους, που έζησαν σύμφωνα με τον Χριστό, και έγιναν παραδείγματα για όλους. Λίγοι, ναι. Αλλά υπαρκτοί. Γιατί αν ήταν πολλοί, ο Χριστός ήδη θα είχε έρθει. Αλλά όταν η πλειονότητα του πλανήτη δεν τον θέλει, ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ. (Δημοκρατία, όχι θεοκρατία).

Σε όλους τους αιώνες, υπάρχουν άγιοι και διάβολοι, ακόμα και μεταξύ των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών. Αλλά σε έναν κήπο, υπάρχουν και λουλούδια, υπάρχουν και ακαθαρσίες. Όπως υπάρχουν μυίγες, υπάρχουν και μέλισσες. Και οι μυίγες ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΟΠΡΙΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ, ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ. Ενώ οι μέλισσες βλέπουν μόνο τα λουλούδια, και εκεί πάνε.

Έτσι και οι άνθρωποι. Άλλοι έχουν προαίρεση μέλισσας και βλέπουν τους αγίους. Μερικοί όμως είναι μόνο μυίγες, και μόνο κοπριά βλέπουν. Και τα λουλούδια είναι γι’ αυτούς ανύπαρκτα.

Οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ τής δυστυχίας

Ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός που φανερώθηκε σε δικαίους και αδίκους. Θεράπευσε, έθρεψε, δίδαξε, ανέστησε… Αλλά αυτοί που δεν τον ήθελαν στα πόδια τους, ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ.

Οι άνθρωποι ήθελαν και θέλουν ακόμα να ζουν όπως τους αρέσει, χωρίς έναν Θεό "στα πόδια τους" κατά τον λόγο τού αθέου αυτού που προαναφέραμε. Δεν θέλουν ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ. Και ο Θεός τους αφήνει, να γίνονται αίτιοι τής δυστυχίας. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τα ίδια επιθυμούν. Και Εκείνος δεν τους επιβάλλει το θέλημά Του, παρά μόνο στους πιστούς Του, που έχουν μετοχή στη Βασιλεία Του.

Δεν θα άρεσε σε κανέναν από αυτούς που παραπονιούνται για τη "μη επέμβαση" τού Θεού, να τον έχουν αστυφύλακα από πάνω τους. Δεν θα τους άρεσε να τους εμποδίζει όταν γλυκοκοιτάζουν τη γυναίκα τού συνανθρώπου τους. Ούτε να τους χτυπάει το χέρι όταν κλέβουν, ούτε να τους σβήνει το τσιγάρο όταν καταστρέφουν το σώμα τους. Ούτε να τους τυφλώνει όταν βλέπουν άσεμνα θεάματα, ούτε να τους παίρνει το ποτό και τα ναρκωτικά όταν εθίζονται. Ούτε να τους ταπεινώνει όταν επαίρονται. Γιατί ΜΟΝΟ αν ο Θεός είχε τον πλήρη έλεγχο τού κόσμου, δεν θα μπορούσαν όλοι αυτοί (οι ίδιοι που παραπονιούνται), να τον αιματοκυλούν και να τον βυθίζουν στην κατάπτωση.

24 Διο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, 25 οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ος εστιν ευλογητός εις τους αιώνας· (Ρωμαίους 1/α΄).

Και οι αιώνες περνούν, και οι άνθρωποι παραμένουν στη δυστυχία, και τα παιδάκια πεθαίνουν άδικα. ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΛΕΝΕ: "ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ;" ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, γιατί δεν τον θέλουν στα πόδια τους. 

8 Εν δε τούτο μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. 9 ου βραδύνει ο Κύριος της επαγγελίας, ως τινες βραδυτήτα ηγούνται, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη βουλόμενός τινας απολέσθαι, αλλά πάντας εις μετάνοιαν χωρήσαι. 10 Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν ή ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτη έργα κατακαήσεται. (Β΄ Πέτρου 3/γ΄).

Ναι, για εμάς είναι μεγάλο αυτό το διάστημα θλίψης και δυστυχίας τής ανθρωπότητας. Όχι όμως για τον Θεό. Γιατί εκείνος είναι άχρονος. Και γνωρίζει ότι οι δικοί του άνθρωποι, και αυτοί που δυστυχούν εδώ, κληρονομούν Παράδεισο, και η δυστυχία τους γίνεται γέλιο και ευτυχία. Και μόνοι οι αρνητές του θα μείνουν στο τέλος σκοτεινοί και πάντα παραπονούμενοι, γιατί μόνοι αυτοί δεν θα δεχθούν ποτέ την ευεργεσία από Αυτόν που δεν επιθυμούν στα πόδια τους. 

Τα παιδάκια που πέθαναν και πεθαίνουν θα ξαναγελάσουν και θα ξαναχαρούν στην ανάσταση. Αυτοί όμως ποτέ δεν θα δουν Θεού πρόσωπο, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΕΠΕΛΕΞΑΝ.

Η Εκκλησία διασχίζει τους αιώνες, και καλεί τους ανθρώπους να γίνουν κι αυτοί μέλη τού Χριστού. Να εγκαθιδρύσουν την εξουσία τού Χριστού σε όλη την ανθρωπότητα, για να πάψει η θλίψη και ο θάνατος. Και πάντα βρίσκει στο έργο της ΕΜΠΟΔΙΑ, αυτούς τους ίδιους τους εχθρούς τού Χριστού. Αυτούς που για χάρη τους διαιωνίζεται η δυστυχία και η θλίψη.

Δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα θα εμποδίζουν τη σωτηρία τού κόσμου. Δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα θα βουτούν την ανθρωπότητα στο αίμα με την απιστία τους. Όμως η Εκκλησία θα διαβαίνει τους αιώνες, και θα κηρύττει. Θα καλεί ανθρώπους, και θα τους ενσωματώνει στο Σώμα τού Χριστού το άγιο. Και θα καλεί ΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΦΩΝΗ τον Κύριο και Δεσπότη τού κόσμου για βοήθεια και Σωτηρία.

Ώσπου μια μέρα, όλη η ανθρωπότητα ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ. Και όλοι μαζί θα ενώσουμε τις φωνές μας σε μια μεγαλειώδη προσευχή, που θα ακούγεται από άκρη σε άκρη τού κόσμου.

ΚΑΙ ΤΟΤΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!

17 Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν· έρχου. και ο ακούων ειπάτω· έρχου. και ο διψών ερχέσθω, και ο θέλων λαβέτω ύδωρ ζωής δωρεάν. (Αποκάλυψις 22/κβ΄).

Ναι! Έρχου Κύριε Ιησού!

Πώς θα είναι η Αιώνια Ζωή;

Μετά την τελική κρίση, που θα γίνει με την Δευτέρα έλευση του Χριστού, θα αρχίσει η αιώνια ζωή, η οποία θα βιωθεί με δύο τρόπους, ήτοι ως αιώνιος Παράδεισος και ως αιώνια Κόλαση.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής θα ονομάσει τον μεν Παράδεισο «αεί ευ είναι», την δε Κόλαση «αεί φευ είναι». Πάντως, και στις δύο περιπτώσεις είναι «αεί είναι», διαφέρει όμως ο τρόπος βιώσεως, ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου.

Ο Χριστός στην περικοπή της μελλούσης κρίσεως κάνει λόγο για αιώνια ζωή. «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. κε', 4β). Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν τελειώνει με τον θάνατο, ούτε ακόμη με το μελλοντικό δικαστήριο, αλλά η ζωή συνεχίζεται και μετά από αυτόν. Ο αμαρτωλός δεν εκμηδενίζεται μετά την κρίση αλλά θα ζει αιωνίως, φλεγόμενος από την ενέργεια της θείας Χάριτος. Φυσικά, αυτό είναι αποτέλεσμα της ελευθέρας του επιλογής.

Παρά το ότι και η Κόλαση είναι αιωνία, εν τούτοις ο όρος αιώνια ζωή συνδέθηκε περισσότερο με την ζωή εν Χριστώ, γιατί η ζωή μακράν του Θεού στην πραγματικότητα είναι και λέγεται θάνατος. Γι' αυτό ο Χριστός είπε: «αυτή δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιω. ιζ', 3). Η γνώση του Θεού και η κοινωνία με τον Ιησού Χριστό είναι και λέγεται αιώνια ζωή.

Μέσα στα πλαίσια αυτά πρέπει να τεθεί και ο άλλος λόγος του Χριστού: «αμήν αμήν λέγω υμίν ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν». (Ιω. ε', 24). Θάνατος λέγεται η παρούσα ζωή, ενώ πραγματική ζωή θεωρείται η υπέρβαση του θανάτου και η κοινωνία με τον Θεό. Η αιώνια ζωή συνδέεται στενώτατα με την σωτηρία του ανθρώπου και την μέθεξη της δόξης του Θεού.

Ο Απόστολος Παύλος, ενθυμούμενος τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες που υπέφερε για την δόξα του Θεού, έγραφε στον μαθητή του Τιμόθεο: «Δια τούτο πάντα υπομένω δια τους εκλεκτούς, ίνα και αυτοί σωτηρίας τύχωσι της εν Χριστώ Ιησού μετά δόξης αιωνίου» (Β' Τιμ. β', 10). Το ίδιο λέγει και ο Απόστολος Πέτρος: «Ο δε Θεός πάσης χάριτος, ο καλέσας υμάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν εν Χριστώ Ιησού ολίγον παθόντας, αυτός καταρτίσει υμάς...» (Α' Πέτρ. ε', 10). Επομένως, ο όρος αιώνια ζωή αποδίδεται περισσότερο στην κοινωνία και ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό, στην μέθεξη του αιωνίου Θεού και την όραση του ακτίστου Φωτός. Μέσα από αυτό το πρίσμα θα δούμε όσα θα λεχθούν στην συνέχεια.

Πρέπει και πάλι να υπογραμμιστεί ότι και η ζωή των αμαρτωλών και η Κόλαση είναι αιωνία, αφού και οι ψυχές των αμαρτωλών ανθρώπων είναι με την Χάρη Του Θεού αθάνατες. Αλλά εδώ αποδίδουμε τον ορό αιώνια ζωή κυρίως με την σωτηριολογική σημασία, ως κοινωνία και μέθεξη της δόξης του Θεού.

Πώς θα είναι η Βασιλεία του Θεού; (Μερικές αλήθειες, που επιβάλλεται να ξαναγραφούν)

Στην Αγία Γραφή και στα πατερικά κείμενα ταυτίζονται οι όροι Βασιλεία του Θεού, Βασιλεία των Ουρανών, Παράδεισος, αιώνια ζωή. 

Είναι όροι συνώνυμοι που σημαίνουν την μέθεξη της δόξης του Θεού από τον άνθρωπο. 

Αυτό αρχίζει από την ζωή αυτήν, συνεχίζεται στην μετά θάνατο ζωή και θα ολοκληρωθεί στην ζωή μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αφού εν τω μεταξύ αναστηθούν και τα σώματα των ανθρώπων.

Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, μιλώντας για την Βασιλεία του Θεού, λέγει ότι Βασιλεία των Ουρανών «αυτός εστίν ο Θεός εν κατασχέσει γενόμενος» Η φράση είναι αρκετά εκφραστική, Και μάλιστα ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος γίνεται θεατής αυτού του πλούτου της δόξης της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Θεούμενος άνθρωπος λέγεται «ο τοιαύτης δόξης γενόμενος θεατής».

Η μέθεξη της Χάριτος του Θεού λέγεται μέθεξη της Βασιλείας. Πάλι ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος θα πει εκφραστικότατα: «Η δε Βασιλεία των Ουρανών ή μετοχή υπάρχει του Παναγίου Πνεύματος». 

Ο Χριστός, που θα έλθει κατά την Δευτέρα Του Παρουσία χαρακτηρίζεται «ο περιπόθητος ημών και γλυκύτατος βασιλεύς Ιησούς ο Χριστός και Θεός». Η ύπαρξη του ουρανίου αυτού Βασιλέως και η ένωση του άνθρωποι με Αυτόν, που έχει σαν συνέπεια να εκλάμπει ο Χριστός μέσα στους αγίους και κάθε άγιος να λάμπει ευρισκόμενος μέσα σε Αυτόν, είναι θέα και μετοχή της Βασιλείας. Θα μου επιτραπεί να παραθέσω τον λόγο του άγιου Συμεών του νέου Θεολόγου, γιατί δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί διαφορετικά. Βασιλεία των Ουρανών για τους δικαιους είναι «μόνον τον βασιλέα έχουσα του παντός πανταχού ορώμενον αυτοίς, συμπαρόντι εκάστω και συνόντα έκαστον αυτώ και εν εκάστω έκλάμποντι και έκαστον λάμποντα εν αυτώ».

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η λεγομένη Βασιλεία του Θεού είναι η αλληλοπεριχώρηση του Χριστού με τον πιστό. Ο Χριστός θα κατοικεί μέσα στον δίκαιο άνθρωπο, θα τον δοξάζει και ο δοξαζόμενος άνθρωπος θα ελλάμπεται ευρισκόμενος σε κοινωνία με το θειο και άκτιστο φως.

Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μια κτιστή πραγματικότητα, δεν είναι μια εγκοσμιοκρατική κατάσταση, αλλά μέθεξη της δόξης του Θεού. Αυτό πρέπει να λέγεται, γιατί σήμερα δίνονται πολλές ερμηνείες για την Βασιλεία του Θεού. Και έχουμε την γνώμη ότι η αλλοίωση της θεολογικής σημασίας της Βασιλείας του Θεού έχει φοβερές συνέπειες και προεκτάσεις στην πνευματική και κοινωνική μας ζωή. Η ηθικολογία δεν είναι άσχετη από αυτήν την θεολογική αλλοίωση. 

Ο άγιος Ανδρέας, επίσκοπος Κρήτης, διδάσκει ότι Βασιλεία του Θεού είναι το οράν και οράσθαι υπό του Θεού. «Θεόν τε ορών και ορώμενος». Και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, μιλώντας για την μεταμόρφωση του Χριστού, που είναι βίωση της Βασιλείας του Θεού, λέγει ότι στον μέλλοντα αιώνα «πάντοτε εν Κυρίω εσόμεθα, Χριστόν ορώντες τω φωτί αστράπτοντα της θεότητας».

Μέσα στην ίδια προοπτική κινούνται όλοι οι άγιοι Πατέρες. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο όποιος μπορεί να χαρακτηρισθεί θεολόγος του ακτίστου Φωτός, αναφέρεται στην «τελειότητα του μέλλοντος αιώνος». 

Χρησιμοποιώντας τον λόγο του Ευαγγελιστού Ιωάννου, ότι, όταν ο Χριστός φανερωθεί, θα γίνουμε όμοιοι με Αυτόν, λέγει ότι τότε θα γίνουμε τέκνα Θεού, «λαμπρότητα Θεού ιδόντες και παθόντες και τη αυγή της Χριστού δόξης περιλαμπόμενοι τε και συνεκλάμποντες». Οι άγιοι θα περιλαμφθουν από την λαμπρότητα του Χριστού και θα συνεκλάμπουν μαζί με εκείνον. Έτσι η δόξα του Θεού θα γίνει και δόξα των δικαιων, με την διαφορά ότι η δόξα του Θεού είναι κατά φύσιν, ενώ των ανθρώπων θα είναι κατά Χάριν, δωρεά του Θεού.

Καίτοι θα υπάρχει διαφορετική μετοχή της δόξης ανάλογα με την πνευματική κατάσταση των δικαίων εν τούτοις εκεί στην Βασιλεία των Ουρανών θα καταργηθούν όλες οι τάξεις των ανθρώπων, αφού δεν θα υπάρχει «διδάσκων και διδασκόμενος». Πράγματι, στην Βασιλεία του Θεού θα καταργηθούν «οι τάξεις των διδασκόντων και των διδασκομένων».

Οι Πατέρες τονίζουν συνεχώς την αλήθεια ότι η βίωση της Βασιλείας των Ουρανών αρχίζει από αυτήν την ζωή. Η απόλαυση των μελλόντων αγαθών αρχίζει «απ’ εντεύθεν»^.

Εκείνο το όποιο και πάλι πρέπει να τονιστεί είναι ότι όταν κάνουμε λόγο για την Βασιλεία του Θεού εννοούμε την μέθεξη της ακτίστου Χάριτος του Τριαδικού Θεού. Και επειδή αυτή η Χάρη μετέχεται ως Φως και έτσι δοξάζεται ο άνθρωπος, γι' αυτό και η Βασίλεια του Θεού είναι μέθεξη της δόξης του Θεού.