Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει στον κόσμο; Γιατί επιτρέπει την αδικία και την κακία;

Το καταφύγιο τών απίστων, είναι ένα επιχείρημα που διαρκώς ακούμε από αυτούς, σε κάθε μεγάλη καταστροφή όπου πεθαίνουν αθώοι άνθρωποι, κυρίως παιδιά: 

"Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει αν υπάρχει; Γιατί αφήνει τόσα παιδιά να πεθαίνουν αβοήθητα καθημερινά;" 

Και σε αυτό το επιχείρημα, νομίζουν ότι βρήκαν το τέλειο άλλοθι τής άλογης απιστίας τους.



Κακή προαίρεση

Οι άθεοι που κάνουν αυτά τα ερωτήματα, δεν είναι άπιστοι εξ' αιτίας τών ερωτημάτων αυτών. Η απιστία είναι ΕΠΙΛΟΓΗ τής κακής τους προαίρεσης. Τα ερωτήματα αυτά τα χρησιμοποιούν μόνο ως ΑΛΛΟΘΙ, για να δικαιολογήσουν την κακή και παράλογη αυτή επιλογή που έκαναν, να θεωρήσουν τον Θεό ανύπαρκτο!

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, να κατηγορεί κάποιος έναν θεό που πιστεύει ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ; Γιατί αν είχαν καλή προαίρεση, θα έβρισκαν τις απαντήσεις, καθώς απαντήσεις ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να τις αναζητήσουν. 

Οι ερωτήσεις τους για τη "μη επέμβαση τού Θεού", δεν διατυπώνονται ως πραγματικό παράπονο ή έστω απορία, αλλά ως ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ για να καλύψουν την απιστία τους! 

Χωρίς να ενδιαφέρονται πραγματικά για τις απαντήσεις, αποφάνθηκαν τελεσίδικα ότι ο Θεός δεν υπάρχει, και ως απόδειξη αυτού, παρουσιάζουν τη μη επέμβασή Του στον κόσμο. 

Και όταν ακόμα ακούσουν την απάντηση, ΘΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΘΟΥΝ ως απλή δικαιολογία, γιατί δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά. Θα προτιμήσουν οτιδήποτε αρνητικό και συκοφαντικό εναντίον τού Θεού, παρά την απλή και καθαρή αλήθεια που θα ακούσουν.

Τα πρώτα ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε στους ανθρώπους αυτούς που παραπονιούνται ότι ο Θεός "δεν επεμβαίνει για να σώσει τον κόσμο", είναι:

"Γνωρίζεις τι σημαίνει αυτή η επέμβαση για τον καθένα από εμάς; Εσύ ο ίδιος θέλεις αυτή την επέμβαση; Και τι έκανες ΕΣΥ για να επέμβει ο Θεός στον κόσμο;"

"Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει στον κόσμο και σκοτώνονται αθώοι και παιδιά;"


Η ευρύτητα τής δυστυχίας

Γιατί όμως κατηγορείται ο Θεός; Μήπως ο Θεός ψήφισε τον Μπους να ρίχνει τις βόμβες στη Βαγδάτη; Μήπως ο Θεός είπε στους τρομοκράτες να σκοτώνουν αμάχους; Ποιοι τα κάνουν όλα αυτά; Ο Θεός; Ή εμείς οι ίδιοι; Φταίει λοιπόν ο Θεός για τα δικά μας τα καμώματα; Ή είμαστε μωρά και δεν ξέρουμε να ζήσουμε στον πλανήτη, παρά μόνο με μια "νταντά" που θα μας βαράει το χέρι κάθε φορά που θα το απλώνουμε για αμαρτία βλάπτοντας τον συνάνθρωπό μας;

Δεν είναι μόνο μία η συμφορά στον κόσμο. Ούτε σε μία περιοχή. Ούτε σε μια μικρή περίοδο. Ούτε μόνο παιδιά πεθαίνουν. Η δυστυχία στον κόσμο είναι ευρύτατη. Και ξεκινάει από τις απαρχές τής ιστορίας. 

Όταν λοιπόν κάποιος ρωτάει: "γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει για τα παιδιά αυτά;" θέτει ένα άτοπο ερώτημα. Γιατί αν ο Θεός επέμβει για "αυτά" τα παιδιά που εννοεί ο άθεος, γιατί να μην επέμβει και για τα άλλα που σκοτώθηκαν ή σκοτώνονται ή θα σκοτωθούν ΠΑΝΤΟΥ στον κόσμο; Και όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά ΓΙΑ ΚΑΘΕ δυστυχία, για κάθε θάνατο, (βίαιο ή "φυσικό"), για κάθε ασθένεια, για κάθε ψυχολογικό βασανισμό... Με δυο λόγια, για να έχει νόημα η επέμβαση τού Θεού, δεν πρέπει να είναι ΜΟΝΟ σε μια περίσταση, ή μόνο για τα παιδιά μιας περιοχής, αλλά ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Παύση κάθε κακίας και κάθε αδικίας, και τερματισμό τού πόνου και τής θλίψης, ακόμα και αυτού τού θανάτου!

Στην ουσία δηλαδή, αν θελήσουμε να έχει νόημα η ερώτηση, πρέπει να διατυπωθεί ως εξής: "Γιατί ο Θεός δεν βάζει ένα τέρμα στην ανθρώπινη ιστορία, για να φέρει αιώνια ευτυχία και ζωή;"


Οι λόγοι επεμβάσεων τού Θεού

Ο ίδιος ο Θεός, απεκάλυψε στους Χριστιανούς ότι έκανε δύο ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ επεμβάσεις στην ανθρώπινη ιστορία, για να σώσει τον κόσμο. Η πρώτη ήταν πριν από 7.500 χρόνια, όταν επέλεξε τον Αδάμ να γίνει ο πνευματικός πατέρας τής ανθρωπότητας καλώντας τον σε ύπαρξη, και να ξεκινήσει μια ατελεύτητη περίοδο ειρήνης και ευτυχίας. Όμως ο Αδάμ, προτίμησε ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Όσο κι αν ήθελε ο Θεός, ο ίδιος ο άνθρωπος τον αρνήθηκε και προτίμησε "τον δικό του τρόπο ζωής". Και ο Θεός του επέτρεψε ΝΑ ΖΕΙ ΟΠΩΣ ΕΠΕΛΕΞΕ, μακριά από Αυτόν. Μόνο που έτσι υπάρχει δυστυχία!

«Δεν τον άφησε όμως ήσυχο να ζήσει τη ζωή που επέλεξε ο Θεός τον άνθρωπο. Πάντα ήταν στα "πόδια" του, του έστελνε λοιμούς, κατακλυσμούς, τιμωρίες...»  είπε ένας αθεϊστής που ρωτούσε για την "μη επέμβαση τού Θεού". 
Και εδώ φάνηκε η αντιφατικότητά του. Από τη μία παραπονιόταν γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει, και από την άλλη παραπονιόταν ότι δήθεν ο Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο ήσυχο! Για τις ευλογίες που ο Θεός ετοιμάζει ήταν για τον άθεο αυτόν ανύπαρκτος. Αλλά για τους κατακλυσμούς και τις καταστροφές που Ο ΑΘΕΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΩΝΕ ΑΔΙΚΩΣ, ο Θεός υπήρχε, και ήταν άδικος!


Ο Αδάμ συνέχισε να ζει χωρίς ενόχληση. Και κάποτε μετανόησε, και αναζήτησε πάλι τον Θεό. Αλλά πλέον θα περίμενε τον Χριστό για να ολοκληρωθεί το έργο αυτό. Ομοίως ζούσαν χωρίς ενόχληση όλοι οι άνθρωποι που διάλεξαν τον δρόμο της απομάκρυνσης από τον Θεό, στο βαθμό που η πορεία τους δεν κατέστρεφε τη φύση.

Ο κατακλυσμός δεν ήταν παγκόσμιος, και δεν είχε ως στόχο τους απίστους ανθρώπους. Ως στόχο είχε τους ανθρώπους της γενιάς του Αδάμ, που είχαν κάνει διαθήκη με τον Θεό να αγωνιστούν να φέρουν στη γη τον Χριστό.  Αυτοί χτυπήθηκαν από τον Κατακλυσμό. Και ο κατακλυσμός έλαβε χώρα (όπως και κάθε καταστροφή), επειδή Ο ΘΕΟΣ ΑΠΕΣΥΡΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ προς αυτούς που τον εγκατέλειψαν. Αλλά και πάλι ο Θεός τους είχε ειδοποιήσει ότι θα έρθει κατακλυσμός. Η κτίση τιμωρεί τους ασεβείς, και όχι ο Θεός. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Αλλά ο Θεός πάντα προειδοποιεί. Και δεν φταίει για όσους δεν δίνουν σημασία στις προειδοποιήσεις Του.

Ο Θεός επειδή σέβεται την ελευθερία μας, αφήνει τον κόσμο χωρίς να επεμβαίνει. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν τόσα δεινά. Επειδή ΕΜΕΙΣ δεν Τον θέλουμε στα πόδια μας. 
Και αντί να τον καλέσουμε τον πολεμάμε. Και γινόμαστε παγανιστές και αθεϊστές, και εχθροί Του. Εμείς τον εχθρευόμαστε. Όχι Εκείνος εμάς. Και ήρθε και πέθανε για εμάς, και πάλι δεν τον δεχόμαστε. Αλλά σε όσους τον δέχονται και προσαρμόζουν τη ζωή τους με τη συνταγή Του, γίνεται βοηθός, οδηγός και Πατέρας. Και τους οδηγεί στη θέωση και στην αφθαρσία. Και νικούν το θάνατο. Ώσπου ΟΛΟΙ μια μέρα θα τον ζητήσουν, και ο Χριστός θα έρθει. Γιατί αν δεν τον καλέσουμε δεν έρχεται, σεβόμενος την ελευθερία μας.


Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη επέμβαση τού Θεού στον κόσμο. Η έλευση τού Χριστού. Μια έλευση που προετοιμαζόταν από την αποτυχία τού Αδάμ ακόμα! Γιατί ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον κόσμο Του, έστω κι αν ο κόσμος εγκατέλειψε Αυτόν. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο για ένα σκοπό: Για να ζει μια ζωή ευτυχίας και αγάπης μαζί Του. Και μόνο η βούληση τού ιδίου τού ανθρώπου είναι αυτή που εμποδίζει τον Θεό να επέμβει.


"Μα τότε, γιατί ο Θεός δεν άφησε τον ανυπάκουο άνθρωπο στην καταδικασμένη μοίρα του; Γιατί μπλέκεται στα πόδια του ανθρώπου ζητώντας να τον πιστεύει;" μας ρώτησε ο άθεος εκείνος, και με το εκπληκτικό αυτό ερώτημα, έδειξε ξανά την ίδια αντίφαση, καθώς πριν παραπονιόταν γιατί ο Θεός εγκατέλειψε τον άνθρωπο! Τώρα παραπονιόταν πλέον γιατί συνέχισε να ασχολείται μαζί μας! Και στις εκφράσεις του ήταν σαφές ότι το πρόβλημά του ήταν η ύπαρξη τού Θεού, και όχι "η μη επέμβαση".


Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «Είδε όσα εποίησε και ήταν καλά λίαν» γράφει η Αγία Γραφή. Τα πάντα ήταν όπως έπρεπε. Ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος, πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, και ΜΠΟΡΟΥΣΕ να σωθεί και να διορθωθεί, ακόμα και στην περίπτωση πτώσης. Ο Αδάμ είναι πλέον με τον Θεό, μετανοημένος και αναστημένος με το Άγιο Πνεύμα, όταν ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη, και πήρε τους νεκρούς μαζί Του. Γιατί το σχέδιο τού Θεού για σωτηρία ποτέ δε σταμάτησε. Βρίσκεται εν προόδω, και προχωράει, για να σταματήσει κάθε δυστυχία στον κόσμο.


Ο κόσμος είναι ΤΟΥ ΘΕΟΥ, και όχι του ανθρώπου. Και στον κόσμο αυτό, δεν υπάρχουν μόνο οι καημένοι, αυτοί που τον μισούν. Υπάρχουν και οι δίκαιοι, που τον αποζητούν καθημερινά, και που του ζητούν να σώσει και τους αγαπημένους τους συνανθρώπους, όπως και αυτούς. Και ο Ίδιος φυσικά αυτό ζητάει. Και τους δίνει ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ όλα όσα χρειάζονται για να τον πιστέψουν, χωρίς ποτέ να εκβιάζει την πίστη τους. Δεν βγαίνει ποτέ στον ουρανό να τους πει να τον πιστέψουν. Αυτό θα εκβίαζε την ελευθερία τους. Αλλά μόνο σε αυτούς που τον αγαπούν εμφανίζεται και γίνεται φίλος τους. Τους άλλους τους αφήνει πάντα διέξοδο, να απορρίψουν την ύπαρξή Του, αν αυτό είναι που θέλει η κακή τους προαίρεση. Μόνο «όποιος θέλει πίσω μου να έρθει» λέει ο Χριστός. Δεν εκβιάζει κανέναν. Αλλά από την άλλη, δεν θα αφήσει κανέναν χωρίς τη δυνατότητα να φανερώσει την προαίρεσή του, αν είναι καλή ή κακή.


Στο κάτω – κάτω, ο κόσμος για τους πιστούς έγινε, και όχι για τους απίστους. Και ο κόσμος έχει έναν προορισμό: Την τελείωση, και την αφθαρσία. Ο προορισμός θα επιτευχθεί αργά ή γρήγορα. Και όλα θα ολοκληρωθούν είτε το θέλουν, είτε δεν το θέλουν οι ασεβείς. Και θα είναι και αυτοί εκεί, ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ. Μόνο που τότε ο κόσμος θα είναι διαφορετικός. Και δεν θα μπορούν πια να κακοποιήσουν. Αυτή θα είναι η κόλασή τους, και «ο τριγμός των οδόντων» από το διψαλέο μίσος τους για τον ευεργέτη τους, και για την ανεκπλήρωτη επιθυμία τους για αδικία.


Ο Θεός δεν έχει καμία ανάγκη. Εμείς οι πιστοί τον έχουμε ανάγκη, και τον καλούμε. Και όταν επεμβαίνει στην κτίση μας, το κάνει ως απάντηση στις προσευχές της Εκκλησίας. Ημών των πιστών.



Η αφάνεια τών υποσχέσεων

Ο πιστός, αυτός που φαινομενικά παθαίνει ό,τι και ο άπιστος, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ. Μόνο το σώμα θα πεθάνει. Η ψυχή θα παραμείνει ζωντανή, ενωμένη με το Άγιο Πνεύμα, εφόσον από αυτή τη ζωή φρόντισε να επιτύχει την ένωση αυτή, την οποία απέτυχε να συντηρήσει αρχικά ο Αδάμ.


«4 και εξαλείψει απ’ αυτών ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος ουκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος ουκ έσται έτι· ότι τα πρώτα απήλθον. 5 Και είπεν ο καθήμενος επί τω θρόνω· ιδού καινά ποιώ πάντα». (Αποκάλυψις 21/κα΄ 3-5). Τότε ολοκληρώνεται η δημιουργία. Από «καλή λίαν» γίνεται: «τέλεια».


«Όλα αυτά γίνονται για μια άλλη ζωή που δεν μπορεί να μας αποδείξει ουδείς ότι υπάρχει, παρά μόνο από τις αφηγήσεις ανθρώπων που ανήκουν σε αυτή τη συνομωσία» επιμένει να δηλώνει ο άθεος τής συζήτησής μας.


Άρα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να την αποδείξει, εφόσον υπάρχουν μάρτυρες όλων αυτών. Σημαίνει ότι οι κακοπροαίρετοι επιμένουν να τη βλέπουν ως «συνωμοσία», αυθαίρετα, παρά τις μαρτυρίες. Αυτό λοιπόν συμβαίνει επειδή ο Θεός τους αφήνει στην πλάνη τους μια και θέλουν να ζουν «χωρίς να μπλέκεται στα πόδια τους». Αλλά θα τον δουν και αυτοί. Όμως ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ. Μόνο τότε θα καταλάβουν το λάθος τους. Όμως τότε θα έχουν ήδη φανερώσει την κακή προαίρεση των καρδιών τους. Και θα έχουν ζήσει με τρόπο που διαιώνιζε την αδικία στον κόσμο, χωρίς ποτέ να ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό, και μη δίνοντάς του την ευκαιρία να βάλει ένα τέλος στη δυστυχία της γης. Γιατί τους σεβόταν. Όμως με τους δικούς του ανθρώπους, είναι ΠΑΝΤΟΤΕ, και τον βλέπουν, και τον γνωρίζουν και τον αγαπούν. 

Ο ίδιος είπε:

19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, 20 διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν· και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. (Ματθαίος 28/κη΄).

Ο Χριστός νίκησε για τους δικούς Του. Και μετά από μια σύντομη ζωή στη γη γεύονται τον Παράδεισο κοντά Του. Οι άλλοι που δεν τον θέλουν, βράζουν στο ζουμί τους, και στη ζωή αυτή και στη μέλλουσα. Δική τους η επιλογή. Εκείνος σέβεται την επιθυμία τους, και δεν μπλέκεται στα πόδια τους αφού δεν τον θέλουν. Και είναι ΑΥΤΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για την παράταση της αδικίας και τους πολέμους, και τη συνεχιζόμενη εξουσία του Σατανά. Όχι Αυτός, τον οποίο δεν θέλουν να ανακατεύεται στις δουλειές τους. Επειδή αυτοί ονειρεύονται «μια κοινωνια χωρις θεους» κατά τα λόγια τών αθέων.
Πράγματι. Δεν άλλαξε τίποτα για όσους δεν τον θέλουν. Γιατί είναι αμέτοχοι και στη σωτηρία που Αυτός έφερε. Και αυτοί βιώνουν τη θλίψη μόνο. Ποτέ όμως δεν βιώνουν τις ευεργετικές συνέπειες της συνταγής που Αυτός μας έδωσε. Γιατί ούτε την τηρούν, ούτε καν θέλουν να τη γνωρίσουν.


Πολλοί εφάρμοσαν τη συνταγή αυτή. Οι αιώνες είναι γεμάτοι με αγίους, που έζησαν σύμφωνα με τον Χριστό, και έγιναν παραδείγματα για όλους. Λίγοι, ναι. Αλλά υπαρκτοί. Γιατί αν ήταν πολλοί, ο Χριστός ήδη θα είχε έρθει. Αλλά όταν η πλειονότητα του πλανήτη δεν τον θέλει, ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ. (Δημοκρατία, όχι θεοκρατία).

Σε όλους τους αιώνες, υπάρχουν άγιοι και διάβολοι, ακόμα και μεταξύ των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών. Αλλά σε έναν κήπο, υπάρχουν και λουλούδια, υπάρχουν και ακαθαρσίες. Όπως υπάρχουν μυίγες, υπάρχουν και μέλισσες. Και οι μυίγες ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΟΠΡΙΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ, ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ. Ενώ οι μέλισσες βλέπουν μόνο τα λουλούδια, και εκεί πάνε.

Έτσι και οι άνθρωποι. Άλλοι έχουν προαίρεση μέλισσας και βλέπουν τους αγίους. Μερικοί όμως είναι μόνο μυίγες, και μόνο κοπριά βλέπουν. Και τα λουλούδια είναι γι’ αυτούς ανύπαρκτα.



Οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ τής δυστυχίας

Ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός που φανερώθηκε σε δικαίους και αδίκους. Θεράπευσε, έθρεψε, δίδαξε, ανέστησε… Αλλά αυτοί που δεν τον ήθελαν στα πόδια τους, ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ.

Οι άνθρωποι ήθελαν και θέλουν ακόμα να ζουν όπως τους αρέσει, χωρίς έναν Θεό "στα πόδια τους" κατά τον λόγο τού αθέου αυτού που προαναφέραμε. Δεν θέλουν ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ. Και ο Θεός τους αφήνει, να γίνονται αίτιοι τής δυστυχίας. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τα ίδια επιθυμούν. Και Εκείνος δεν τους επιβάλλει το θέλημά Του, παρά μόνο στους πιστούς Του, που έχουν μετοχή στη Βασιλεία Του.

Δεν θα άρεσε σε κανέναν από αυτούς που παραπονιούνται για τη "μη επέμβαση" τού Θεού, να τον έχουν αστυφύλακα από πάνω τους. Δεν θα τους άρεσε να τους εμποδίζει όταν γλυκοκοιτάζουν τη γυναίκα τού συνανθρώπου τους. Ούτε να τους χτυπάει το χέρι όταν κλέβουν, ούτε να τους σβήνει το τσιγάρο όταν καταστρέφουν το σώμα τους. Ούτε να τους τυφλώνει όταν βλέπουν άσεμνα θεάματα, ούτε να τους παίρνει το ποτό και τα ναρκωτικά όταν εθίζονται. Ούτε να τους ταπεινώνει όταν επαίρονται. Γιατί ΜΟΝΟ αν ο Θεός είχε τον πλήρη έλεγχο τού κόσμου, δεν θα μπορούσαν όλοι αυτοί (οι ίδιοι που παραπονιούνται), να τον αιματοκυλούν και να τον βυθίζουν στην κατάπτωση.

24 Διο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, 25 οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ος εστιν ευλογητός εις τους αιώνας· (Ρωμαίους 1/α΄).

Και οι αιώνες περνούν, και οι άνθρωποι παραμένουν στη δυστυχία, και τα παιδάκια πεθαίνουν άδικα. ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΛΕΝΕ: "ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ;" ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, γιατί δεν τον θέλουν στα πόδια τους. 

8 Εν δε τούτο μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. 9 ου βραδύνει ο Κύριος της επαγγελίας, ως τινες βραδυτήτα ηγούνται, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη βουλόμενός τινας απολέσθαι, αλλά πάντας εις μετάνοιαν χωρήσαι. 10 Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν ή ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτη έργα κατακαήσεται. (Β΄ Πέτρου 3/γ΄).

Ναι, για εμάς είναι μεγάλο αυτό το διάστημα θλίψης και δυστυχίας τής ανθρωπότητας. Όχι όμως για τον Θεό. Γιατί εκείνος είναι άχρονος. Και γνωρίζει ότι οι δικοί του άνθρωποι, και αυτοί που δυστυχούν εδώ, κληρονομούν Παράδεισο, και η δυστυχία τους γίνεται γέλιο και ευτυχία. Και μόνοι οι αρνητές του θα μείνουν στο τέλος σκοτεινοί και πάντα παραπονούμενοι, γιατί μόνοι αυτοί δεν θα δεχθούν ποτέ την ευεργεσία από Αυτόν που δεν επιθυμούν στα πόδια τους. 
Τα παιδάκια που πέθαναν και πεθαίνουν θα ξαναγελάσουν και θα ξαναχαρούν στην ανάσταση. Αυτοί όμως ποτέ δεν θα δουν Θεού πρόσωπο, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΕΠΕΛΕΞΑΝ.

Η Εκκλησία διασχίζει τους αιώνες, και καλεί τους ανθρώπους να γίνουν κι αυτοί μέλη τού Χριστού. Να εγκαθιδρύσουν την εξουσία τού Χριστού σε όλη την ανθρωπότητα, για να πάψει η θλίψη και ο θάνατος. Και πάντα βρίσκει στο έργο της ΕΜΠΟΔΙΑ, αυτούς τους ίδιους τους εχθρούς τού Χριστού. Αυτούς που για χάρη τους διαιωνίζεται η δυστυχία και η θλίψη.

Δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα θα εμποδίζουν τη σωτηρία τού κόσμου. Δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα θα βουτούν την ανθρωπότητα στο αίμα με την απιστία τους. Όμως η Εκκλησία θα διαβαίνει τους αιώνες, και θα κηρύττει. Θα καλεί ανθρώπους, και θα τους ενσωματώνει στο Σώμα τού Χριστού το άγιο. Και θα καλεί ΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΦΩΝΗ τον Κύριο και Δεσπότη τού κόσμου για βοήθεια και Σωτηρία.

Ώσπου μια μέρα, όλη η ανθρωπότητα ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ. Και όλοι μαζί θα ενώσουμε τις φωνές μας σε μια μεγαλειώδη προσευχή, που θα ακούγεται από άκρη σε άκρη τού κόσμου.

ΚΑΙ ΤΟΤΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!

17 Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν· έρχου. και ο ακούων ειπάτω· έρχου. και ο διψών ερχέσθω, και ο θέλων λαβέτω ύδωρ ζωής δωρεάν. (Αποκάλυψις 22/κβ΄).

Ναι! Έρχου Κύριε Ιησού!

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Πώς θα είναι η Αιώνια Ζωή;

Μετά την τελική κρίση, που θα γίνει με την Δευτέρα έλευση του Χριστού, θα αρχίσει η αιώνια ζωή, η οποία θα βιωθεί με δύο τρόπους, ήτοι ως αιώνιος Παράδεισος και ως αιώνια Κόλαση.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής θα ονομάσει τον μεν Παράδεισο «αεί ευ είναι», την δε Κόλαση «αεί φευ είναι». Πάντως, και στις δύο περιπτώσεις είναι «αεί είναι», διαφέρει όμως ο τρόπος βιώσεως, ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου.

Ο Χριστός στην περικοπή της μελλούσης κρίσεως κάνει λόγο για αιώνια ζωή. «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. κε', 4β). Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν τελειώνει με τον θάνατο, ούτε ακόμη με το μελλοντικό δικαστήριο, αλλά η ζωή συνεχίζεται και μετά από αυτόν. Ο αμαρτωλός δεν εκμηδενίζεται μετά την κρίση αλλά θα ζει αιωνίως, φλεγόμενος από την ενέργεια της θείας Χάριτος. Φυσικά, αυτό είναι αποτέλεσμα της ελευθέρας του επιλογής.

Παρά το ότι και η Κόλαση είναι αιωνία, εν τούτοις ο όρος αιώνια ζωή συνδέθηκε περισσότερο με την ζωή εν Χριστώ, γιατί η ζωή μακράν του Θεού στην πραγματικότητα είναι και λέγεται θάνατος. Γι' αυτό ο Χριστός είπε: «αυτή δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιω. ιζ', 3). Η γνώση του Θεού και η κοινωνία με τον Ιησού Χριστό είναι και λέγεται αιώνια ζωή.

Μέσα στα πλαίσια αυτά πρέπει να τεθεί και ο άλλος λόγος του Χριστού: «αμήν αμήν λέγω υμίν ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν». (Ιω. ε', 24). Θάνατος λέγεται η παρούσα ζωή, ενώ πραγματική ζωή θεωρείται η υπέρβαση του θανάτου και η κοινωνία με τον Θεό. Η αιώνια ζωή συνδέεται στενώτατα με την σωτηρία του ανθρώπου και την μέθεξη της δόξης του Θεού.

Ο Απόστολος Παύλος, ενθυμούμενος τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες που υπέφερε για την δόξα του Θεού, έγραφε στον μαθητή του Τιμόθεο: «Δια τούτο πάντα υπομένω δια τους εκλεκτούς, ίνα και αυτοί σωτηρίας τύχωσι της εν Χριστώ Ιησού μετά δόξης αιωνίου» (Β' Τιμ. β', 10). Το ίδιο λέγει και ο Απόστολος Πέτρος: «Ο δε Θεός πάσης χάριτος, ο καλέσας υμάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν εν Χριστώ Ιησού ολίγον παθόντας, αυτός καταρτίσει υμάς...» (Α' Πέτρ. ε', 10). Επομένως, ο όρος αιώνια ζωή αποδίδεται περισσότερο στην κοινωνία και ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό, στην μέθεξη του αιωνίου Θεού και την όραση του ακτίστου Φωτός. Μέσα από αυτό το πρίσμα θα δούμε όσα θα λεχθούν στην συνέχεια.

Πρέπει και πάλι να υπογραμμιστεί ότι και η ζωή των αμαρτωλών και η Κόλαση είναι αιωνία, αφού και οι ψυχές των αμαρτωλών ανθρώπων είναι με την Χάρη Του Θεού αθάνατες. Αλλά εδώ αποδίδουμε τον ορό αιώνια ζωή κυρίως με την σωτηριολογική σημασία, ως κοινωνία και μέθεξη της δόξης του Θεού.

Πώς θα είναι η Βασιλεία του Θεού; (Μερικές αλήθειες, που επιβάλλεται να ξαναγραφούν)

Στην Αγία Γραφή και στα πατερικά κείμενα ταυτίζονται οι όροι Βασιλεία του Θεού, Βασιλεία των Ουρανών, Παράδεισος, αιώνια ζωή. 

Είναι όροι συνώνυμοι που σημαίνουν την μέθεξη της δόξης του Θεού από τον άνθρωπο. 

Αυτό αρχίζει από την ζωή αυτήν, συνεχίζεται στην μετά θάνατο ζωή και θα ολοκληρωθεί στην ζωή μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αφού εν τω μεταξύ αναστηθούν και τα σώματα των ανθρώπων.

Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, μιλώντας για την Βασιλεία του Θεού, λέγει ότι Βασιλεία των Ουρανών «αυτός εστίν ο Θεός εν κατασχέσει γενόμενος» Η φράση είναι αρκετά εκφραστική, Και μάλιστα ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος γίνεται θεατής αυτού του πλούτου της δόξης της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Θεούμενος άνθρωπος λέγεται «ο τοιαύτης δόξης γενόμενος θεατής».

Η μέθεξη της Χάριτος του Θεού λέγεται μέθεξη της Βασιλείας. Πάλι ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος θα πει εκφραστικότατα: «Η δε Βασιλεία των Ουρανών ή μετοχή υπάρχει του Παναγίου Πνεύματος». 

Ο Χριστός, που θα έλθει κατά την Δευτέρα Του Παρουσία χαρακτηρίζεται «ο περιπόθητος ημών και γλυκύτατος βασιλεύς Ιησούς ο Χριστός και Θεός». Η ύπαρξη του ουρανίου αυτού Βασιλέως και η ένωση του άνθρωποι με Αυτόν, που έχει σαν συνέπεια να εκλάμπει ο Χριστός μέσα στους αγίους και κάθε άγιος να λάμπει ευρισκόμενος μέσα σε Αυτόν, είναι θέα και μετοχή της Βασιλείας. Θα μου επιτραπεί να παραθέσω τον λόγο του άγιου Συμεών του νέου Θεολόγου, γιατί δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί διαφορετικά. Βασιλεία των Ουρανών για τους δικαιους είναι «μόνον τον βασιλέα έχουσα του παντός πανταχού ορώμενον αυτοίς, συμπαρόντι εκάστω και συνόντα έκαστον αυτώ και εν εκάστω έκλάμποντι και έκαστον λάμποντα εν αυτώ».

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η λεγομένη Βασιλεία του Θεού είναι η αλληλοπεριχώρηση του Χριστού με τον πιστό. Ο Χριστός θα κατοικεί μέσα στον δίκαιο άνθρωπο, θα τον δοξάζει και ο δοξαζόμενος άνθρωπος θα ελλάμπεται ευρισκόμενος σε κοινωνία με το θειο και άκτιστο φως.

Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μια κτιστή πραγματικότητα, δεν είναι μια εγκοσμιοκρατική κατάσταση, αλλά μέθεξη της δόξης του Θεού. Αυτό πρέπει να λέγεται, γιατί σήμερα δίνονται πολλές ερμηνείες για την Βασιλεία του Θεού. Και έχουμε την γνώμη ότι η αλλοίωση της θεολογικής σημασίας της Βασιλείας του Θεού έχει φοβερές συνέπειες και προεκτάσεις στην πνευματική και κοινωνική μας ζωή. Η ηθικολογία δεν είναι άσχετη από αυτήν την θεολογική αλλοίωση. 

Ο άγιος Ανδρέας, επίσκοπος Κρήτης, διδάσκει ότι Βασιλεία του Θεού είναι το οράν και οράσθαι υπό του Θεού. «Θεόν τε ορών και ορώμενος». Και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, μιλώντας για την μεταμόρφωση του Χριστού, που είναι βίωση της Βασιλείας του Θεού, λέγει ότι στον μέλλοντα αιώνα «πάντοτε εν Κυρίω εσόμεθα, Χριστόν ορώντες τω φωτί αστράπτοντα της θεότητας».

Μέσα στην ίδια προοπτική κινούνται όλοι οι άγιοι Πατέρες. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο όποιος μπορεί να χαρακτηρισθεί θεολόγος του ακτίστου Φωτός, αναφέρεται στην «τελειότητα του μέλλοντος αιώνος». 

Χρησιμοποιώντας τον λόγο του Ευαγγελιστού Ιωάννου, ότι, όταν ο Χριστός φανερωθεί, θα γίνουμε όμοιοι με Αυτόν, λέγει ότι τότε θα γίνουμε τέκνα Θεού, «λαμπρότητα Θεού ιδόντες και παθόντες και τη αυγή της Χριστού δόξης περιλαμπόμενοι τε και συνεκλάμποντες». Οι άγιοι θα περιλαμφθουν από την λαμπρότητα του Χριστού και θα συνεκλάμπουν μαζί με εκείνον. Έτσι η δόξα του Θεού θα γίνει και δόξα των δικαιων, με την διαφορά ότι η δόξα του Θεού είναι κατά φύσιν, ενώ των ανθρώπων θα είναι κατά Χάριν, δωρεά του Θεού.

Καίτοι θα υπάρχει διαφορετική μετοχή της δόξης ανάλογα με την πνευματική κατάσταση των δικαίων εν τούτοις εκεί στην Βασιλεία των Ουρανών θα καταργηθούν όλες οι τάξεις των ανθρώπων, αφού δεν θα υπάρχει «διδάσκων και διδασκόμενος». Πράγματι, στην Βασιλεία του Θεού θα καταργηθούν «οι τάξεις των διδασκόντων και των διδασκομένων».

Οι Πατέρες τονίζουν συνεχώς την αλήθεια ότι η βίωση της Βασιλείας των Ουρανών αρχίζει από αυτήν την ζωή. Η απόλαυση των μελλόντων αγαθών αρχίζει «απ’ εντεύθεν».

Εκείνο το όποιο και πάλι πρέπει να τονιστεί είναι ότι όταν κάνουμε λόγο για την Βασιλεία του Θεού εννοούμε την μέθεξη της ακτίστου Χάριτος του Τριαδικού Θεού. Και επειδή αυτή η Χάρη μετέχεται ως Φως και έτσι δοξάζεται ο άνθρωπος, γι' αυτό και η Βασίλεια του Θεού είναι μέθεξη της δόξης του Θεού.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Τι μας διδάσκει ο σταυρός του Κυρίου;

Σταυρός ίσον συγγνώμη.
Γιατί επάνω στο σταυρό ο Χριστός συγχώρεσε τους φονιάδες Του. 
.  Υπάρχουν σήμερα στην εκκλησιά μαλωμένοι; .  Υπάρχουν πεθερές που μισούν τις νύφες και νύφες τις πεθερές;
.  Υπάρχουν σπίτια που δεν μιλιώνται;
.  Υπάρχουν γείτονες που δεν χαιρετιώνται; .  Υπάρχει μίσος; 

E, σήμερα ο σταυρός λέει: συγχωρήστε! Αν δεν συγχωρείς, τότε μην πλησιάζεις το σταυρό, μην τον φιλάς. Όταν μέσα στην καρδιά σου έχεις αυτόν τον κάβουρα, αυτό το φίδι του μίσους, δε μπορείς να πλησιάσεις το σταυρό. Γιατί σταυρός σημαίνει συγχώρησις. Καλείσαι να συγχωρήσεις και τον πιο μεγάλο εχθρό σου. 

Σταυρός ίσον αλήθεια. 
Ο Χριστός ανέβηκε εκεί, γιατί με τη ζωή και τη διδασκαλία Του μαρτυρούσε για την αλήθεια. Το μαχαίρι να σου βάζουν στο λαιμό, να σε σφάζουν, εσύ την αλήθεια να πεις. Όχι να πηγαίνεις στα δικαστήρια και ν΄ απλώνεις το βρωμερό σου χέρι επάνω στο Ευαγγέλιο και να παίρνεις ψεύτικο όρκο. Όχι δα.., τότε δεν είσαι άξιος να προσκυνήσεις το σταυρό
Σταυρός ίσον και ταπείνωση. 
Για το Χριστό ο σταυρικός θάνατος ήταν η μέγιστη ατίμωση και η έσχατη ταπείνωση. Εσύ, όχι επειδή τάχατες κάθεσαι σ΄ ένα σπίτι πιο μεγάλο κι έχεις περισσότερα λεφτά και κότερα ή χωράφια και γίδια κι έχεις παιδιά που σπουδάζουν σε σχολές κι έχεις.. δεν ξέρω τι άλλο, να καυχιέσαι και να υπερηφανεύεσαι... Δεν είσαι έτσι πραγματικός χριστιανός.

Σταυρός ίσον αγάπη. 
Γιατί η αγάπη Του για σένα, για μένα, αδερφέ μου, Τον έφθασε ως εκεί. Κι εσύ, πεινά ο άλλος; Να του δώσεις ένα κομμάτι ψωμί. Διψά; Να του δώσεις ένα ποτήρι νερό. Είναι γυμνός; Δος του ένα σακάκι να φορέσει. Κλαίει; Να πας να τον παρηγορήσεις και να του σφουγγίσεις τα δάκρυα. Όχι εσύ να τα έχεις όλα κι ο άλλος να μην έχει τίποτε. 

 Σταυρός ίσον θυσία. 
 Ο Χριστός άφησε τους ουρανούς, μπήκε στη σφαίρα της γης και δανείστηκε τη σάρκα μας, άφησε μεγαλεία και δόξες που θα μπορούσε να έχει, για να μας ανεβάσει εκεί απ΄ όπου κατέβηκε ο ίδιος! Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι. 

Επειδή όμως ο Σταυρός είναι και σύμβολο του πόνου, αλλά και της λύτρωσης από τον πόνο, αφήνουμε να μας μιλήσει στη συνέχεια ο άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ ( 1807 - 1867 ), επίσκοπος Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας. 

Διαβάστε πρώτα ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του φυλλαδίου ''Το ποτήρι των θλίψεων'' το οποίο περιέχει τις σκέψεις του αγίου:

''Ο πόνος, σωματικός ή ψυχικός, από τις δοκιμασίες και τα βάσανα τούτης της ζωής είναι το αναπόφευκτο πικρό ποτήρι του ανθρώπου. Ο πόνος είναι η ίδια η ζωή του. Θάνατοι, αρρώστιες, κατατρεγμοί, διαμάχες, φτώχεια, αποτυχίες, μοναξιά, φοβίες, αγωνίες, πειρασμοί...Δεν τον δημιούργησε ο Θεός τον πόνο, αλλά μπήκε στη ζωή των ανθρώπων μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, εξ αιτίας της αμαρτίας. Ο νέος όμως Αδάμ, ο Θεάνθρωπος Κύριος, σήκωσε στους ώμους Του μαζί με την αμαρτία και τον πανανθρώπινο πόνο. Έτσι μεταμόρφωσε τον εξουθενωτικό χαρακτήρα του πόνου σε σωτήριο φάρμακο και ανέδειξε τις θλίψεις ως κατ΄ εξοχήν οδό θεραπείας, εξαγιασμού και τελειώσεως του ανθρώπου. Από τότε ο Χριστός παραμένει η μοναδική αδιάψευστη ελπίδα των πονεμένων. Τα λόγια Του αντηχούν παρήγορα μέσα στους αιώνες: ''Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς'' ( Ματθ.11,28 ). ''Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον'' ( Ιω.16,33 ).

Δίχως το Χριστό τα ανθρώπινα δεινά είναι φορτίο βαρύ και ασήκωτο. Με το Χριστό ο πόνος μετατρέπεται σε γλυκασμό, η οδύνη σε παράκληση, η αγωνία σε ελπίδα, το άγχος σε υπομονή, ο Γολγοθάς σε Ανάσταση. Οι άγιοι της Εκκλησίας, βλέποντας κάθε δοκιμασία ως επίσκεψη του Θεού και αφορμή πνευματικού κέρδους, χαίρονταν στα παθήματά τους, ενώ αντίθετα ανησυχούσαν στις μακρές περιόδους αναψυχής''. 

Κι ο άγιος Ιγνάτιος γράφει: ''...Άφωνοι στεκόμαστε όλοι μπροστά στο ποτήρι του Χριστού. Κανείς γι΄ αυτό δεν μπορεί να αρνηθεί  το δικό του  το ποτήρι --του προσωπικού του σταυρού ο καθένας, γιατί Εκείνος που μας πρόσταξε να το γευθούμε, το ήπιε πρώτα Αυτός.


Για να μπούμε στη Βασιλεία του Θεού, πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις ( Πραξ.14,22), λέει ο Απόστολος. ...το ποτήρι φαινομενικά το παίρνεις από χέρια ανθρώπινα.
Με ευγνωμοσύνη προς το Θεό να το δεχθείς και με ζωντανή πίστη... και με ανδρεία να το πιεις όλο. Το παράπονο για το ποτήρι που έχει προοριστεί από το Θεό, η αγανάκτηση, η ανυπομονησία, η μικροψυχία και προ παντός η απελπισία...είναι τα κακόμορφα παιδιά της εγκληματικής απιστίας. 

Ο κεραμοποιός γνωρίζει και την ένταση της φωτιάς και τον χρόνο που πρέπει να μείνουν σ΄ αυτήν τα πήλινα σκεύη, για να ψηθούν σωστά. Γιατί, αν παραψηθούν, σπάζουν, κι αν πάλι μισοψηθούν, είναι ακατάλληλα για χρήση. Πολύ περισσότερο ο Θεός γνωρίζει πόσον καιρό πρέπει να βαστήξει η φωτιά της δοκιμασίας και πόσο δυνατή πρέπει να είναι αυτή η φωτιά, ώστε τα λογικά Του σκεύη...να γίνουν ικανά για την είσοδο στη Βασιλεία των Ουρανών.

Είναι αμαρτία να βαρυγγομούμε εναντίον των αδελφών μας, που γίνονται όργανα των δοκιμασιών μας. Πολύ μεγαλύτερη αμαρτία είναι να βαρυγγομούμε εναντίον του Θεού, όταν το ποτήρι των θλίψεων κατεβαίνει κατευθείαν από τον ουρανό. 

Όποιος πίνει το ποτήρι του με ευγνωμοσύνη...αυτός έφτασε στην αγία ανάπαυση, στη χάρη της ειρήνης του Χριστού και από τώρα απολαμβάνει τον πνευματικό παράδεισο του Θεού.

Από το σταυρό των θλίψεων δεν εξαιρείται κανένας θνητός. Μόνο που διαφέρει στο βάρος και στο ύψος ο σταυρός του καθενός. 

Μη κάνουμε σύγκριση αυτού που μας έτυχε με τη δοκιμασία του διπλανού μας. Το πιο σίγουρο είναι ότι θα απελπιστούμε και θα γκρινιάξουμε. 

Ίσως πούμε βέβαια και το ''υπάρχουν και χειρότερα'', αν είμαστε καλοπροαίρετοι. Ύστερα, τα φαινόμενα απατούν. 
Αν ωστόσο, παρόλο τον αγώνα μας, αναβρύζει στην ψυχή μας πίκρα και παράπονο, νιώθουμε τα πόδια μας να τρικλίζουν και το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μας από το βάρος του παθημάτων μας ,ας γονατίσουμε ταπεινά μπροστά στον Πατέρα των φώτων και ως παιδιά Του να Του εκφράσουμε την αδυναμία μας να πειθαρχήσουμε στο θέλημά Του ή και να μαλώσουμε μαζί Του. Όπως τα γνήσια παιδιά με τον πραγματικό πατέρα τους.

 Ο Χριστός μας βεβαιώνει έτσι ότι ο πόνος δεν μπορεί να μας διαλύσει. 
Ο δικός Του σταυρός τον έχει αποδυναμώσει.
Τον έχει αφοπλίσει.
Τον έχει μετατρέψει σε πηγή ευλογίας.
 Πίσω του ροδίζει η ανάστασή μας.
Η κατασκήνωση στη χώρα των αγίων, που λεύκαναν την ψυχή τους μέσα στη θλίψη και το μαρτύριο, ψυχικό ή σωματικό είναι ήδη έτοιμη.
Γι αυτό μας χρειάζεται υπομονή και προσευχή.
Και εμπιστοσύνη στον άγιο Θεό, που μας πληγώνει μεν, αλλά και πάλι Αυτός μας θεραπεύει.

Με το χρόνο, τη χάρη και τη δική Του στοργή. Και με τον Παράκλητο. Το Πνεύμα του το άγιο

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Τι είναι ο σταυρός του Χριστού για τους χριστιανούς;

O σταυρός είναι εορτή και πανήγυρη πνευματική


O σταυρός πριν ήταν η λέξη που σήμαινε καταδίκη, τώρα όμως έγινε αντικείμενο τιμής. Προηγουμένως ήταν σύμβολο καταδίκης, τώρα όμως είναι η προϋπόθεση της σωτηρίας μας. 

Γιατί αυτός ο σταυρός μας προξένησε άπειρα αγαθά, αυτός μας απάλλαξε από την πλάνη της ειδωλολατρίας, αυτός μας φώτισε ενώ ζού­σαμε μέσα στο σκοτάδι, αυτός μας συμφιλίωσε με το Θεό, ενώ είχαμε γίνει εχθροί του, αυτός μας έκανε φίλους του, ενώ είχα­με αποξενωθεί άπ' αυτόν, αυτός μας έφερε κοντά στο Θεό, ενώ ήμαστε μακριά του. 

Αυτός εξαφάνισε την έχθρα, αυτός εξα­σφάλισε την ειρήνη, αυτός έγινε για μας θησαυροφυλάκιο άπει­ρων αγαθών. Εξαιτίας του δεν περιπλανιόμαστε πια στις έρη­μους, γιατί γνωρίσαμε τον αληθινό δρόμο. Δε ζούμε πια έξω από τη βασιλεία των ουρανών, γιατί βρήκαμε την είσοδό της. Δε φοβόμαστε πια τα πυρωμένα βέλη τού διαβόλου, γιατί είδαμε την πηγή. 

Χάρη σ' αυτόν δε βρισκόμαστε πια σε χηρεία, γιατί αποκτήσαμε το γαμβρό. Δε φοβόμαστε το λύκο, γιατί έχουμε τον καλό ποιμένα. Γιατί λέγει ο Χριστός· «Εγώ είμαι ο ποιμέ­νας ο καλός». Χάρη σ' αυτόν δεν τρέμουμε τον τύραννο, γιατί είμαστε κοντά στο βασιλιά. Γι' αυτό εορτάζουμε και τιμούμε το σταυρό. Έτσι παράγγειλε και ο Παύλος να εορτάζουμε το σταυρό. Διότι λέγει· «Ας εορτάζουμε όχι με την παλιά ζύμη, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας και αλήθειας». Έπειτα, αφού πρόσθεσε την αιτία, συνέχισε˙ «Γιατί το Πάσχα το δικό μας εί­ναι ο Χριστός, που θυσιάσθηκε για τη σωτηρία μας».

Βλέπεις γιατί παραγγέλλει να εορτάζουμε το σταυρό; Γιατί επάνω στο σταυρό θυσιάσθηκε ο Χριστός. Και όπου γίνεται θυ­σία, εκεί εξαφανίζονται τα αμαρτήματα, εκεί γίνεται συμφιλίω­ση με τον Κύριο, εκεί γίνεται εορτή και χαρά. «Το Πάσχα, το δικό μας είναι ο Χριστός, που θυσιάσθηκε για μας». Και πες μου, που θυσιάσθηκε; Πάνω σε σταυρό που στήθηκε ψηλά. Εί­ναι καινούριο το θυσιαστήριο αυτής της θυσίας, επειδή και η θυσία είναι καινούρια και αξιοθαύμαστη. Γιατί ο ίδιος ήταν και θύμα και ιερέας. Θύμα, κατά το σώμα του, και Ιερέας, κατά την πνευματική του φύση. Ο ίδιος και πρόσφερε τη θυσία και προσφερόταν σωματικά. 

Διάβασε λοιπόν πως μας φανέρωσε ο Παύλος αυτά τα δύο. «Κάθε αρχιερέας», λέγει, «ξεχωρίζεται από τους ανθρώπους και γίνεται αρχιερέας για την ωφέλεια των ανθρώπων. Γι' αυτό λοιπόν ήταν ανάγκη να έχει και ο Χριστός κάτι που να το προσφέρει σαν θυσία. Και πρόσφερε αυτός τον εαυτό του». Και αλλού λέγει, ότι «Ο Χριστός που θυσιάσθηκε μια φορά για να βαστάξει πάνω του τις αμαρτίες των πολλών, θα φανεί σ' εκείνους που τον περιμένουν για να τους σώσει». Να, στη μία περίπτωση θυσιάσθηκε, ενώ στην άλλη θυσίασε τον εαυτό του. Είδες πως έγινε και θύμα και Ιερέας, και πως ο σταυρός ήταν θυσιαστήριο;

Και για ποιο λόγο, θα πει κάποιος, δεν έγινε η θυσία του μέσα στο ναό, αλλά έξω από την πόλη και τα τείχη; Για να πραγματοποιηθεί η προφητεία που έλεγε· «Τον λογάριασαν α­νάμεσα στους κακούργους» .Και για ποιο λόγο, σφάζεται πά­νω σε σταυρό που στήθηκε ψηλά και όχι κάτω από στέγη; Για να καθαρίσει την ατμόσφαιρα, γι' αυτό θυσιάσθηκε ψηλά, χω­ρίς να υπάρχει από πάνω του στέγη, αλλά ο ουρανός. Καθαρι­ζόταν λοιπόν η ατμόσφαιρα, επειδή θυσιαζόταν ψηλά το πρό­βατο. Καθαριζόταν όμως και η γη, επειδή έσταζε πάνω της το αίμα από την πλευρά του. Γι' αυτό δε θυσιάσθηκε κάτω από στέγη, γι' αυτό δε θυσιάσθηκε στο ναό των Ιουδαίων, για να μη νομίσεις ότι προσφέρεται αυτή για χάρη μόνο τού ιουδαϊκού έθνους. Γι' αυτό θυσιάσθηκε έξω από την πόλη και τα τείχη, για να μάθεις ότι η θυσία έγινε για όλους τους ανθρώπους, ότι η προσφορά έγινε για όλη τη γη, για να μάθεις ότι ο καθαρμός εί­ναι γενικός και όχι μερικός, όπως γινόταν στους Ιουδαίους.

Γι' αυτό παράγγειλε ο Θεός στους Ιουδαίους ν' αφήσουν όλη τη γη και σ' ένα τόπο να προσφέρουν τις θυσίες τους και να προσεύχονται, επειδή όλη η γη ήταν ακάθαρτη, επειδή υπήρ­χαν πάνω της καπνός και μυρωδιά ψημένων κρεάτων και όλες οι άλλες ακαθαρσίες από τις ειδωλολατρικές θυσίες. Για μας όμως, από τότε που ήρθε ο Χριστός και καθάρισε όλη την οι­κουμένη, όλος ο τόπος έγινε τόπος προσευχής. Γι' αυτό και ο Παύλος με πεποίθηση συμβούλευε να προσευχόμαστε χωρίς φόβο παντού, λέγοντας τα εξής· «Θέλω να προσεύχονται οι άν­δρες σε κάθε τόπο και να σηκώνουν προς τον ουρανό καθαρά χέρια». Είδες πως καθαρίσθηκε η οικουμένη; Από τον τόπο της θυσίας του λοιπόν μπορούμε παντού να υψώνουμε προς τον ουρανό χέρια καθαρά, γιατί όλη η γη αγιάσθηκε και έγινε αγιότερη από τα άγια των αγίων. Γιατί εκεί θυσιάσθηκε πρόβατο που δεν είχε λογικό, εδώ όμως πρόβατο πνευματικό. Και όσο πιο μεγάλη είναι η θυσία, τόσο πιο πολύς είναι και ο αγιασμός. Γι' αυτό εορτάζουμε το σταυρό.

Θέλεις να μάθεις και άλλο κατόρθωμα τού σταυρού; Τον παράδεισο μας άνοιξε με την σταύρωσή Του, που ήταν κλεισμένος περισσό­τερο από πέντε χιλιάδες χρόνια. Γιατί την ημέρα της σταύρωσης, έβαλε μέσα στον παράδεισο το ληστή ο Θεός και έκα­με δύο κατορθώματα· το πρώτο, ότι άνοιξε τον παράδεισο, και το δεύτερο, ότι έβαλε μέσα το ληστή. Μας έδωσε πάλι την παλιά πατρίδα μας, μας έφερε πάλι στην πόλη των προγόνων μας και χάρισε κατοικία σ' όλο το ανθρώπινο γένος. Γιατί είπε ο Χριστός· «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδει­σο». Τι λες; Σταυρώθηκες και καρφώθηκες και υπόσχεσαι παράδεισο; Ναι, λέει, για να μάθεις καλά τη δύναμή μου που έχω επάνω στο σταυρό. 

Επειδή δηλαδή το γεγονός ήταν λυπηρό, για να μη προσέξεις στη σταύρωση, αλλά για να μάθεις τη δύναμη του σταυρωμένου, επάνω στο σταυρό κάνει αυτό το θαύμα, που δείχνει ιδιαίτερα τη δύναμη του. Γιατί όχι όταν ανέστησε νεκρό, ούτε όταν επιτίμησε τη θάλασσα και τους ανέμους, ούτε όταν απομάκρυνε τους δαίμονες, αλλά όταν τον σταύρωναν, όταν τον κάρφωναν, όταν τον ειρωνεύονταν, όταν τον κακολογούσαν κατόρθωσε ν' αλλάξει την πονηρή σκέψη του ληστή, για να δεις τη δύναμη του και από τις δύο πλευρές. Και ολόκληρη την κτίση δηλαδή συγκλόνισε, και τις πέτρες ράγισε, και την ψυχή του ληστή, που ήταν πιο αναίσθητη από την πέτρα, τη συγκίνησε και την τίμησε.

«Γιατί σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο», λέει. Αν και τα Χερουβείμ φρουρούσαν τον παράδεισο, αυτός όμως ήταν κύριος και των Χερουβείμ. Εκεί περιφέρεται πύρινη ρομ­φαία, άλλ' αυτός έχει εξουσία πάνω στη φλόγα και την κόλαση και τη ζωή και το θάνατο. Αν και κανείς βασιλιάς δε θα μπο­ρούσε ποτέ ν' ανεχθεί κάποιο ληστή ή κάποιον άλλον άνθρωπο να καθίσει κοντά του και να τον φέρει έτσι μέσα σε κάποια πό­λη. Αλλά ο Χριστός το έκαμε αυτό και, καθώς μπαίνει μέσα στην ιερή πατρίδα, φέρει μαζί του το ληστή, όχι γιατί περιφρο­νούσε τον παράδεισο, όχι για να τον προσβάλει με την παρου­σία του ληστή, αλλά μάλλον για να τον τιμήσει. Γιατί αυτό ή­ταν τιμή για τον παράδεισο, να έχει δηλαδή τέτοιον κύριο, που έκαμε και το ληστή άξιο ν' απολαύσει τον παράδεισο. Και όταν έβαλε τελώνες και πόρνες στη βασιλεία των ουρανών, δεν το έκαμε γιατί ήθελε να την περιφρονήσει, αλλά περισσότερο την τιμούσε, αποδεικνύοντας ότι τέτοιος είναι ο Κύριος της βα­σιλείας των ουρανών, που κάνει και πόρνες και τελώνες τόσο εκλεκτούς, ώστε ν' αποδειχθούν άξιοι για την τιμή και την ευ­εργεσία αυτή. 

Όπως δηλαδή θαυμάζουμε πάρα πολύ έναν ια­τρό τότε, όταν τον δούμε να θεραπεύει και να επαναφέρει την υγεία σ' ανθρώπους που έπασχαν από ανίατες ασθένειες, έτσι είναι δίκαιο να θαυμάζουμε και το Χριστό, όταν θεραπεύει α­νίατα τραύματα, όταν ξαναδίνει σε τελώνη και πόρνη τόση υ­γεία, ώστε ν' αποδειχθούν άξιοι για τη βασιλεία των ουρανών.

Και τι το σπουδαίο έκαμε ο ληστής, θα πει κάποιος, για να κερ­δίσει τον παράδεισο μετά τη σταύρωση του;

Θέλεις να σου πω σύντομα το κατόρθωμα του; Όταν ο Πέτρος τον αρνήθηκε χωρίς να είναι στο σταυρό, τότε εκείνος τον πίστεψε καθώς ήταν επάνω στο σταυρό. Και δεν τα λέω αυτά για να κατηγορήσω τον Πέτρο, μακριά μια τέτοια σκέψη, αλλά γιατί θέλω να δείξω τη μεγαλοψυχία του ληστή. Ο μαθη­τής δεν άντεξε την απειλή ενός ασήμαντου κοριτσιού, ο λη­στής όμως, αν και έβλεπε να στέκεται γύρω ολόκληρος λαός, που φώναζε, και έκανε σαν τρελός, και βλασφημούσε και πε­ριγελούσε, δεν τα έδωσε σημασία αυτά, ούτε πρόσεξε τη φαινο­μενική αδυναμία εκείνου που σταυρωνόταν, αλλά, παραβλέ­ποντας με τα μάτια της πίστης όλα αυτά και ξεπερνώντας τα ασήμαντα εμπόδια, αναγνώρισε τον Κύριο των ουρανών και α­φού τον παρακάλεσε τού είπε-«Θυμήσου με, Κύριε, όταν φθά­σεις στη βασιλεία σου». 

Ας μη προσπεράσουμε λοιπόν επι­πόλαια αυτόν το ληστή,ούτε να ντραπούμε να τον θεωρήσουμε διδάσκαλό μας, αυτόν που ο Κύριός μας δεν ντράπηκε να τον οδηγήσει πρώτο στον παράδεισο. Ας μη ντραπούμε να θεωρή­σουμε διδάσκαλό μας τον άνθρωπο, που πρώτος άπ' όλο τον κόσμο φάνηκε άξιος να μπει στη βασιλεία των ουρανών, άλλ' ας εξετάσουμε το καθετί με προσοχή, για να μάθουμε τη δύνα­μη του σταυρού. Δεν είπε στο ληστή, όπως στον Πέτρο, «Ακο­λούθησε με και θα σε κάνω ικανό να ψαρεύεις ανθρώπους», ούτε τού είπε, όπως είπε στους δώδεκα μαθητές του, ότι «θα καθίσετε σε δώδεκα θρόνους να δικάζετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ». Και μάλιστα δεν του είπε ούτε μία λέξη. Δεν τού έ­δειξε θαύμα, ούτε είδε αυτός ν' ανασταίνει κάποιο νεκρό, ούτε να διώχνει δαίμονες. Δεν είδε τη θάλασσα να υπακούει στην προσταγή του, ούτε τού είπε κάτι για τη βασιλεία των ουρανών, ούτε για την κόλαση, και ενώπιον όλων πίστεψε σ' αυτόν, και μάλιστα τη στιγμή που ο άλλος ληστής ήταν σταυρωμένος μα­ζί του, για να πραγματοποιηθούν τα λόγια τού προφήτη, ότι «Λογαριάσθηκε ανάμεσα στους κακούργους».

Ήθελαν λοιπόν οι Ιουδαίοι να συκοφαντήσουν τη δόξα του και με κάθε τρόπο τον έβριζαν μ' αυτά που έκαναν. Η α­λήθεια όμως από παντού έλαμπε και αυξανόταν με τις αντι­δράσεις τους. Τον ειρωνευόταν λοιπόν ο άλλος ληστής. Είδες τον ένα και τον άλλο ληστή; Και οι δύο είναι πάνω στο σταυρό, και οι δύο γιατί ήταν ληστές, και οι δύο γιατί έδειξαν κακή δια­γωγή. Δεν είχαν όμως και οι δύο το ίδιο τέλος, άλλ' ο ένας κλη­ρονόμησε τη βασιλεία των ουρανών και ο άλλος πήγε στην κό­λαση. Μαθητές ήταν οι ένδεκα, μαθητής και ο Ιούδας. Εκείνοι μεν έλεγαν, «Που θέλεις να σου ετοιμά­σουμε να φάγεις το Πάσχα;», ενώ αυτός ετοιμαζόταν για την προδοσία και έλεγε˙ «Τι θέλετε να μου δώσετε, για να σας τον παραδώσω;». Και εκείνοι ετοιμάζονταν να τον περιποιηθούν και να πάρουν μέρος στη θεία μυσταγωγία, αυτός όμως τον προσκυνάει. Ο ένας τον βρίζει, ο άλλος τον επαινεί και κλείνει το στόμα του βλάσφημου λέγοντας· «Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ; Γιατί εμείς απολαμβάνουμε όπως άξιζε για εκείνα που κά­ναμε».

Είδες το θάρρος του ληστή; Είδες το θάρρος του επάνω στο σταυρό; Είδες την πίστη του την ώρα της τιμωρίας του και την ευσέβεια του την ώρα τού βασανισμού του; Ποιος λοιπόν δε θα ένιωθε κατάπληξη για το ότι ήταν κύριος τού εαυτού του, για το ότι είχε τα λογικά του, αν και τον είχαν τρυπήσει με καρ­φιά; Αυτός όμως δεν ήταν μόνο κύριος τού εαυτού του, αλλά και αδιαφορούσε για τα βάσανά του και φρόντιζε για τα βάσα­να των άλλων, και έγινε διδάσκαλος επάνω στο σταυρό και κατακρίνει τον άλλο ληστή και τού λέει:˙«Ούτε το Θεό δε φο­βάσαι εσύ;». Να μη προσέχεις, λέγει, στο επίγειο δικαστήριο· υπάρχει άλλος κριτής αόρατος, υπάρχει δικαστήριο αμερόλη­πτο. Να μη βλέπεις λοιπόν επειδή καταδικάσθηκε στη γη, γιατί δε γίνονται αυτά στον ουρανό. Εδώ δηλαδή στο επίγειο δικα­στήριο και δίκαιοι καταδικάζονται, και άδικοι αθωώνονται, και ένοχοι δεν παθαίνουν τίποτε, και αθώοι τιμωρούνται. Γιατί οι δικαστές κάνουν πολλά λάθη θεληματικά ή άθελά τους, ή γιατί δε γνωρίζουν το δίκαιο και εξαπατούνται, ή γιατί το γνωρίζουν, αλλά, επειδή εξαγοράζονται με χρήματα, παίρνουν πολλές φορές άδικη απόφαση. Στον ουρανό όμως δεν συμβαί­νει τίποτε τέτοιο. Γιατί ο Θεός είναι δίκαιος κριτής και η από­φαση του θα βγει σαν το φως χωρίς να έχει δόλο ούτε άγνοια. Για να μη λέγει λοιπόν, ότι καταδικάσθηκε στη γη και τιμωρή­θηκε, τον ανέβασε στο ουράνιο δικαστήριο. Τού θύμισε εκείνο το φοβερό βήμα, λέγοντας περίπου αυτά· Πρόσεχε εκεί και δε θα ρίξεις καταδικαστική ψήφο, ούτε θα συμφωνήσεις με τους ανήθικους δικαστές της γης, αλλά θα παραδεχθείς τη δίκη που γίνεται στους ουρανούς. Είδες την πίστη τού ληστή; Είδες σύνε­ση και διδασκαλία του; Αμέσως από το σταυρό πήδησε στον ουρανό.

Έπειτα, αποστομώνοντας με το παραπάνω αυτόν, τού λέγει· «Δε φοβάσαι, γιατί τιμωρηθήκαμε με την ίδια ποινή;». Τι σημαίνει, «ότι εν τω αυτώ κρίματι έσμεν;». Ότι τιμωρηθήκαμε με τον ίδιο τρόπο. Μήπως λοιπόν και εσύ δεν είσαι πάνω στο σταυρό; Βρίζοντας λοιπόν το Χριστό, προσβάλλεις τον εαυτό σου αντί γι' αυτόν. Γιατί, όπως ο αμαρτωλός, όταν κατηγορεί άλλον αμαρτωλό, κατηγορεί τον εαυτό του και όχι τον άλλο, έ­τσι και αυτός που βρίσκεται σε συμφορά και βρίζει τον άλλο για τη συμφορά του βρίζει τον εαυτό του και όχι τον άλλο. «Γιατί τιμωρηθήκαμε με την ίδια ποινή». Του διαβάζει αποστο­λικό νόμο και τού λέγει τα λόγια τού Ευαγγελίου, «Μη κατα­κρίνετε, για να μη κατακριθείτε». «Γιατί τιμωρηθήκαμε με την ίδια ποινή». Τι κάνεις, ληστή; Προσπαθώντας ν' απολογη­θείς για το Χριστό, τον έκαμες σύντροφο του ληστή; Όχι, λέ­γει. Εξαφανίζω την υποψία αυτή με τα παρακάτω. Για να μη νομίσεις δηλαδή ότι εξ αιτίας της ίδιας τιμωρίας τον έκαμε και σύντροφο τους στην αμαρτία, πρόσθεσε τη διόρθωση και είπε˙ «Και εμείς βέβαια δίκαια τιμωρηθήκαμε, γιατί άξια παθαίνου­με γι' αυτά που κάναμε».

Είδες τέλεια εξομολόγηση; Είδες πως απαλλάχθηκε από τις αμαρτίες του επάνω στο σταυρό; Γιατί λέει ο προφήτης· «Να λες πρώτος εσύ τις αμαρτίες σου, για να συγχω­ρηθείς». Κανείς δεν τον ανάγκασε, κανείς δεν τον πίεσε, αλλά ο ίδιος κατηγόρησε τον εαυτό του λέγοντας· «Και εμείς βέ­βαια δίκαια τιμωρηθήκαμε, γιατί παθαίνουμε άξια γι' αυτά που κάναμε. Αυτός όμως δεν έκαμε κανένα κακό». Και ύστερα λέγει· «Θυμήσου με, Κύριε, στη βασιλεία σου». Δεν τόλμησε να πει πρώτα, «Θυμήσου με στη βασιλεία σου», ώσπου με την εξο­μολόγηση πέταξε από πάνω του το φορτίο των αμαρτιών του. Βλέπεις πόσο μεγάλο πράγμα είναι η εξομολόγηση; Εξομολο­γήθηκε, και άνοιξε τον παράδεισο· εξομολογήθηκε, και απέ­κτησε τόσο θάρρος, ώστε από ληστής που ήταν να ζητήσει τη βασιλεία των ουρανών. Βλέπεις πόσα αγαθά μας προξένησε ο σταυρός; Αναλογίζεσαι τη βασιλεία των ουρανών; Πες μου λοιπόν, βλέπεις κάτι τέτοιο; Αυτά που βλέπεις είναι καρφιά και σταυρός, άλλ' ο σταυρός αυτός, λέγει, είναι το σύμβολο της βασιλείας των ουρανών. Γι' αυτό τον ονομάζω βασιλιά, ε­πειδή τον βλέπω να σταυρώνεται. Γιατί είναι χαρακτηριστικό του βασιλιά να πεθαίνει για τη σωτηρία των υπηκόων του. Ο ί­διος ο Χριστός είπε˙ «Ο ποιμένας ο καλός θυσιάζει τη ζωή του για τη σωτηρία των προβάτων του». Επομένως και ο βασι­λιάς ο καλός θυσιάζει τη ζωή του για τη σωτηρία των υπηκόων του. Επειδή λοιπόν θυσίασε τη ζωή του, γι' αυτό τον ονομάζω βασιλιά. «Θυμήσου με, Κύριε, στη βασιλεία σου».

Είδες πως ο σταυρός είναι σύμβολο και της βασιλείας των ουρανών; Θέλεις να μάθεις αυτό και από αλλού; Δεν τον άφησε στη γη ο Χριστός, αλλά τον πήρε μαζί του και τον ανέβασε στον ουρανό. Από που φαίνεται αυτό; Επειδή πρόκειται να έρθει με το σταυρό στη δεύτερη και ένδοξη παρουσία του, για να μάθεις πόσο σεβαστό πράγμα είναι ο σταυρός, γι' αυτό και τον ονόμασε δόξα. Άλλ' ας δούμε πως θα έρθει με το σταυρό, γιατί είναι ανάγκη να σάς φέρω την απόδειξη. «Εάν σας πουν», λέει ο Χριστός, «να, ο Χριστός είναι στα ιδιαίτερα δω­μάτια, να είναι στην έρημο, μη βγείτε να τον συναντήσετε», και εννοεί τη δεύτερη παρουσία του την ένδοξη και αναφέρεται στους ψευδόχριστους, στους ψευδοπροφήτες και στον αντίχρι­στο, για να μη πλανηθεί κανείς και πέσει στην παγίδα του. Ε­πειδή δηλαδή ο αντίχριστος θα έρθει πριν από το Χριστό, για να μη πέσει κανείς στο στόμα τού λύκου, αναζητώντας τον ποιμένα, γι' αυτό σου αναφέρω ένα σημάδι της παρουσίας τού ποιμένα. Επειδή λοιπόν η πρώτη του παρουσία στον κόσμο έ­μεινε απαρατήρητη, για να μη νομίσεις ότι και η δεύτερη θα γί­νει με τον ίδιο τρόπο, έδωσε αυτό το σημάδι. Γιατί η πρώτη του παρουσία δικαιολογημένα έμεινε απαρατήρητη, επειδή ήρθε να βρει το χαμένο πρόβατο. Η δεύτερη όμως δε θα γίνει έτσι. Αλλά πως; πες μου. «Όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή και φαίνεται μέχρι τη δύση, έτσι θα γίνει και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου». Θα φανεί σ' όλους μαζί και δε θα χρεια­σθεί να ερωτήσει κανείς, αν ο Χριστός είναι εδώ ή εκεί. Όπως λοιπόν όταν φαίνεται μία αστραπή δε χρειάζεται να εξετάσου­με αν φάνηκε, έτσι όταν συμβεί η δεύτερη παρουσία τού Χρι­στού, δε χρειάζεται να εξετάζουμε αν ήρθε ο Χριστός.

Άλλ' εκείνο που θέλουμε ν' αποδείξουμε είναι, αν θα έρθει με το σταυρό. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχάσουμε την υπόσχεσή μας. Διάβασε λοιπόν τα εξής. «Τότε», λέγει· τότε, πότε; «Όταν θα έρθει ο Υιός του άνθρωπου, ο ήλιος θα σκοτισθεί και η σελήνη δε θα δώσει το φως της». Γιατί τόσο υπερβολικό θα εί­ναι τότε το φως, ώστε και τα πιο λαμπρά άστρα θα κρυφθούν. «Τότε και τα άστρα θα πέσουν από τον ουρανό, τότε θα φανεί στον ουρανό και το σημάδι τού Υιού τού άνθρωπου». Είδες πόση είναι η δύναμη τού σταυρού; Ο ήλιος θα σκοτισθεί και η σελήνη δε θα φανεί, ο σταυρός όμως λάμπει και φαίνεται, για να μάθεις ότι είναι πιο λαμπρός και από τον ήλιο και από τη σελήνη. Και όπως όταν ένας βασιλιάς μπαίνει σε κάποια πόλη, οι στρατιώτες παίρνουν τα λάβαρα, τα σηκώνουν στους ώμους τους και προαγγέλλουν την είσοδο του, έτσι και όταν ο Κύριος θα κατεβαίνει από τους ουρανούς θα προηγούνται οι στρατιές των αγγέλων και των αρχαγγέλων και θα φέρουν στους ώμους τους το σταυρό και θα μας προαγγέλλουν τη βασιλική είσοδο του. «Τότε θα σαλευθούν οι δυνάμεις των ουρανών», λέγει, και εννοεί τους αγγέλους· θα τους πιάσει τότε πολύς τρόπος και φόβος.

Και για ποιο λόγο; πες μου. Θα είναι φοβερό το δικαστήριο εκείνο, γιατί πρόκειται όλο το ανθρώπινο γένος να δικασθεί και να παρουσιασθεί μπροστά στο φοβερό κριτή. Για ποιο λοι­πόν λόγο οι άγγελοι φοβούνται και τρέμουν; αφού δεν πρόκει­ται αυτοί να δικασθούν. Γιατί, όπως όταν δικάζει ένας άρχον­τας δε φοβούνται και τρέμουν οι ένοχοι μόνο, αλλά και οι φρουροί, που δεν αισθάνονται καμιά ένοχή, επειδή φοβούνται το δικαστή, έτσι και τότε, όταν θα δικάζεται το ανθρώπινο γέ­νος, θα φοβούνται και οι άγγελοι, που δεν αισθάνονται καμιά ε­νοχή, επειδή θα φοβούνται πάρα πολύ το δικαστή. Γιατί όμως φαίνεται τότε ο σταυρός και γιατί έρχεται έχοντας το σταυρό ο Κύριος; Για να μάθουν την αχαριστία τους εκείνοι που τον σταύρωσαν, γι' αυτό τους δείχνει αυτό το σύμβολο της ντρο­πής τους. Και ότι πραγματικά γι' αυτό φέρει μαζί του το σταυ­ρό, διάβασε τον προφήτη που λέει˙«Τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης», γιατί θα δουν τον κατήγορό τους και θ' ανα­γνωρίσουν το σφάλμα τους. Και γιατί απορείς, εάν θα έρθει μα­ζί με το σταυρό, αφού τότε θα δείχνει και τις ίδιες τις πληγές του; «Γιατί θα δουν», λέει ο προφήτης, «εκείνον που τον τρύ­πησαν με τη λόγχη». Όπως δηλαδή έκαμε στην περίπτωση του Θωμά, επειδή ήθελε να διορθώσει την απιστία τού μαθητή του, και αφού αναστήθηκε του έδειξε τα σημάδια των καρφιών και τις πληγές, και τού είπε, «Βάλε το χέρι σου και δες, γιατί το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά», έτσι και τότε θα δείξει τις πληγές και το σταυρό, για ν' αποδείξει ότι αυτός ήταν εκεί­νος που σταυρώθηκε.

Και όχι μόνο από το σταυρό, αλλά και από τα ίδια τα λό­για που είπε πάνω στο σταυρό είναι δυνατό να δούμε την ανέκ­φραστη φιλανθρωπία του. Γιατί ακόμη και τότε που τον σταύ­ρωναν και τον ειρωνεύονταν και τον περιγελούσαν και τον έ­φτυναν, έλεγε· «Πατέρα, συγχώρησε τους την αμαρτία, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Και όταν σταυρώνεται, προσεύχεται γι' αυτούς που τον σταύρωναν, αν και έλεγαν τα αντίθετα· «Εάν είσαι Υιός τού Θεού, κατέβα από το σταυρό και θα πιστέ­ψουμε σε σένα». Άλλά όμως γι' αυτό δεν κατεβαίνει από το σταυρό, επειδή είναι Υιός τού Θεού, και γι' αυτό ήρθε, για να σταυρωθεί για τη σωτηρία μας. «Κατέβα από το σταυρό», λέ­γει, «και θα πιστέψουμε σε σένα». Αυτά είναι λόγια και πρόφα­ση για την απιστία τους. Γιατί το ότι αναστήθηκε, αν και υπήρ­χε ο λίθος στον τάφο του, ήταν πολύ μεγαλύτερο από το να κα­τεβεί από το σταυρό. Το να βγάλει από το μνήμα το Λάζαρο, που ήταν νεκρός τέσσερις ημέρες και δεμένος με τα νεκρικά σάβανα, ήταν πολύ μεγαλύτερο από το να κατεβεί από το σταυρό. Εκείνοι λοιπόν έλεγαν «Εάν είσαι Υιός τού Θεού, σώσε τον εαυτό σου». Αυτός όμως έκανε τα πάντα, για να σώ­σει εκείνους που τον έβριζαν, και έλεγε· «Συγχώρησε τους την αμαρτία, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Τι λοιπόν έγινε; Τους συγχώρησε την αμαρτία τους; Τους συγχώρησε, αν ήθελαν να μετανοήσουν. Γιατί αν δεν τους συγχωρούσε την αμαρτία, δε θα γινόταν ο Παύλος απόστολος. Αν δεν τους συγχωρούσε την αμαρτία, δε θα πίστευαν αμέσως τρεις χιλιάδες και πέντε χιλιάδες και πολλές μυριάδες. Ότι πραγματικά πίστεψαν πολλές μυριάδες Ιουδαίων, διάβασε τι λένε οι απόστολοι στον Παύλο· «Βλέπεις, αδελφέ, πόσες είναι οι μυριάδες των Ιουδαίων που πίστεψαν στο Χριστό;».

Ας μιμηθούμε λοιπόν τον Κύριο και ας προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας  Άς μιμηθούμε τον Κύριό μας· σταυρωνόταν, και μιλούσε στον Πα­τέρα για το καλό αυτών που τον σταύρωναν. Και πως μπορώ, θα πει κάποιος, να μιμηθώ τον Κύριο; Εάν θέλεις, μπορείς. Γιατί, εάν δεν μπορούσες να τον μιμηθείς, πως έλεγε, «Μάθετε από μένα, ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά»; Εάν δεν ήταν δυνατό να τον μιμηθείς, δε θα έλεγε ο Παύλος· «Να γίνεστε μιμητές μου, όπως και εγώ γίνομαι μιμητής τού Χριστού». Άλλά όμως δε θέλεις να μιμηθείς τον Κύριο; μιμήσου το συνάνθρωπο σου, εννοώ τον απόστολο Στέφανο, γιατί και αυτός μιμήθηκε τον Κύριο. Και όπως ο Χριστός ανάμεσα στους σταυρωτές του αδιαφόρησε για τη σταύρωσή του, αδια­φόρησε για τους πόνους του και παρακαλούσε τον Πατέρα να συγχωρήσει τους σταυρωτές του, έτσι και ο διάκονος Στέφα­νος ανάμεσα σ' αυτούς που τον λιθοβολούσαν, καθώς τον κτυ­πούσαν όλοι και δεχόταν τις πέτρες τους, αδιαφόρησε για τους πόνους που τού προκαλούσαν τα κτυπήματα και έλεγε· «Κύ­ριε, μη λογαριάσεις σ' αυτούς την αμαρτία αυτή».

Είδες πως ομιλεί ο Υιός; Είδες πως παρακαλεί ο άνθρω­πος; Εκείνος λέει· «Πατέρα, συγχώρησε τους την αμαρτία αυτή, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν», και αυτός λέει· «Κύριε, μη τους λογαριάσεις αυτή την αμαρτία». Και για να μάθεις ότι προσεύχεται με ειλικρίνεια, δεν προσεύχεται απλά όρθιος όταν τον λιθοβολούσαν, αλλά γονάτισε και προσευχήθηκε με κατά­νυξη και πολλή συμπόνοια. Θέλεις να σου δείξω και άλλο συνάνθρωπο σου που έπαθε πολύ περισσότερα άπ' αυτόν; Ο Παύλος λέει· «Οι Ιουδαίοι με κτύπησαν με ραβδιά, μια φορά με λιθοβόλησαν, ένα ημερόνυκτο έμεινα στο πέλαγος». Τι λέ­ει λοιπόν ύστερα άπ' αυτά; «Θα ευχόμουν», λέει, «να χωρι­σθώ εγώ ο ίδιος από το Χριστό, για χάρη των αδελφών μου Ιουδαίων, που είναι συγγενείς μου κατά σάρκα». Θέλεις να δεις και άλλον, όχι από την Καινή Διαθήκη, αλλά από την Πα­λαιά; Γιατί αυτό είναι το πάρα πολύ αξιοθαύμαστο, ότι δηλαδή τότε που δεν υπήρχε η προτροπή ν' αγαπούν οι άνθρωποι τους εχθρούς τους, αλλά να βγάζουν μάτι αντί για μάτι, και δόντι αντί για δόντι, και ν' ανταποδίδουν τα ίδια κακά, έφθασαν στη συμπεριφορά των αποστόλων. Διάβασε τι λέει ο Μωυσής, που λιθοβολήθηκε πολλές φορές από τους Ιουδαίους και περι­φρονήθηκε άπ' αυτούς· «Εάν τους συγχωρήσεις την αμαρτία, συγχώρησε την διαφορετικά, σβήσε και μένα από το βιβλίο που με έγραψες».

Βλέπεις ότι ο καθένας θέτει την ασφάλεια των άλλων πριν από τη δική του σωτηρία; Δεν αμάρτησες καθόλου˙ γιατί θέ­λεις να τιμωρηθείς μαζί μ' αυτούς; Επειδή, λέει, δεν αισθάνο­μαι καθόλου την ευτυχία, όταν οι άλλοι υποφέρουν. Θα μας ή­ταν βέβαια αρκετά αυτά τα παραδείγματα. Αλλά για να διορ­θωθούμε από τα πολλά παραδείγματα, θ' αναφέρω και κά­ποιον άλλο που έκαμε τις ίδιες σκέψεις. Γιατί και ο Δαυίδ, ο μακάριος και πράος εκείνος άνδρας, όταν επαναστάτησε ε­ναντίον του όλες ο στρατός του και έδωσε όλη του τη δύναμη στον υιό του τον Αβεσαλώμ, και επιτέθηκε να καταλάβει την εξουσία και ήθελε να τον σφάξει, και έπειτα οργίσθηκε γι' αυτό ο Θεός (γιατί τι σημασία έχει αν βρήκε άλλη πρόφαση για τη σφαγή;), και έστειλε τον άγγελό του με γυμνό το ξίφος, για να κτυπήσει από ψηλά, όταν έβλεπε ότι αφανίζονται όλοι, τι λέει; «Εγώ ο ποιμένας αμάρτησα, και εγώ ο ποιμένας έκαμα κακό. Ας πέσει η τιμωρία σου σε μένα και στην πατρική μου οικογέ­νεια».

Βλέπεις πάλι όμοια κατορθώματα; Θέλεις να σου δείξω και άλλον; Γιατί δε μας λείπει και άλλος που έκανε τις ίδιες σκέψεις. Ο προφήτης Σαμουήλ βρίσθηκε από τους Ιουδαίους, καθαιρέθηκε, περιφρονήθηκε τόσο, ώστε ο Θεός θέλησε να τον παρηγορήσει και του είπε· «Δεν περιφρόνησαν εσένα, άλλ' εμέ­να». Τι λοιπόν απάντησε εκείνος που περιφρονήθηκε, που προσβλήθηκε και που βρίσθηκε; «Είθε να μη κάνω τέτοια α­μαρτία», λέγει, «ώστε να σταματήσω να προσεύχομαι στον Κύριο για σάς».Θεώρησε ότι είναι αμαρτία, το να μη προσεύ­χεται για τους εχθρούς του. Είθε λοιπόν να μη συμβεί ν' αμαρ­τήσω έτσι, ώστε να μη προσεύχομαι για σάς. Ο Χριστός λέει· «Πατέρα, συγχώρησε τους την αμαρτία, γιατί δεν ξέρουν τι κά­νουν». Ο Στέφανος λέει· «Κύριε, μη τους λογαριάσεις την α­μαρτία αυτή». Ο Παύλος λέγει· «Θα ευχόμουν να γίνω ανάθε­μα για χάρη των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρ­κα». Ο Μωυσής λέει· «Εάν τους συγχωρήσεις την αμαρτία τους, συγχώρησε την διαφορετικά, σβήσε και μένα από το βι­βλίο που με έγραψες». Ο Δαυίδ λέει· «Ας πέσει η τιμωρία σου σε μένα και στην πατρική μου οικογένεια». Ο Σαμουήλ λέει˙ «Είθε να μη κάνω τέτοια αμαρτία, ώστε να σταματήσω να προσεύχομαι στον Κύριο για σας». Πες μου λοιπόν, ποια συγγνώμη θα επιτύχουμε, όταν, ενώ ο Κύριος και οι συνάνθρω­ποι μας, από την Καινή και την Παλαιά Διαθήκη, όλοι μας πα­ρακινούν να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας,εμείς όμως κάνουμε το αντίθετο και προσευχόμαστε για το κακό των εχθρών μας;

Είναι σπουδαιότερο να προσεύχεται κανείς για τους εχθρούς του, παρά για τους φί­λους του. Γιατί δε μας ωφελεί τόσο το δεύτερο, όσο το πρώτο. «Γιατί, αν αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν, δεν κάνετε τί­ποτε το σπουδαίο», λέγει ο Χριστός· «Γιατί και οι τελώνες το ί­διο κάνουν». Επομένως, εάν προσευχηθούμε για τους φίλους μας, δε γίναμε καθόλου καλύτεροι από τους ειδωλολάτρες και από τους τελώνες. Όταν όμως αγαπήσουμε τους εχθρούς μας, γίναμε όσο είναι ανθρώπινο δυνατό όμοιοι με το Θεό, γιατί «Α­νατέλλει τον ήλιο του σε πονηρούς και σ' αγαθούς, και βρέχει στους δίκαιους και στους άδικους». Ας γίνουμε λοιπόν όμοιοι με τον Πατέρα, γιατί λέει, «Να γίνεστε όμοιοι με τον Πατέρα σας που βρίσκεται στους ουρανούς», για ν' αξιωθούμε και τη βασιλεία των ουρανών με τη χάρη και τη φιλανθρωπία τού Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη στους αιώνες των αιώνων. Α­μήν.